Karin is oprichtster van Het Regelbureau en beschrijft zichzelf als een stoere vrouw met een vleugje romantiek. Ze is moeder van Thijmen en Tygo. Samen met haar man Chris en haar zonen woont ze in Apeldoorn, maar ze heeft ook wat Canadees bloed. Met het Regelbureau neemt ze werk uit handen van ondernemers.
Karin loopt al jaren met een idee rond. Ze wil haar persoonlijke ervaringen tijdens en na de zwangerschappen van haar twee zonen delen met anderen. Maar. Hoe doe je dat? Waar begin je? En. Hoe worden de herinneringen in haar hoofd een echt verhaal?
In De Verhalenpoli – online – neemt Karin je in haar blogs mee in haar zoektocht naar de juiste vorm voor haar verhaal.
Ik weet weer wat ik wil! En hoe. Nu gaan we het doen! Vol gas vooruit.
Tijdens mijn vakantie heb ik flink nagedacht over hoe ik mijn boek wil vormgeven. Ik was echt vastgelopen. De combinatie van mijn eerder geformuleerde doel en het verhaal dat op papier verscheen, klopte niet in mijn hoofd.
Het verhaal dat ik schreef, was mijn ervaring van toen. De heftige periode na de zwangerschap van mijn zoontjes. Mooi en fijn voor mij om op papier te zetten. Maar daarmee ging ik, volgens mij, niet het doel dat ik voor ogen had, bereiken. Mijn doel? Iedereen die betrokken is bij een zwangerschap heeft nog meer aandacht voor het psychische aspect tijdens de zwangerschap en de periode daarna. Hierdoor kunnen er, met de juiste zorg en aandacht, meer roze wolken gecreëerd worden. Mama’s en nieuw geboren baby’s hebben zo een fijnere start samen .
Door een tip van Bas Schepers, die ik las in één van zijn blogs, kreeg ik de voor mij perfecte ingeving. Ik wil mijn verhaal van toen combineren met mijn terugblik daarop in het nu. Ook wil ik beschrijven welke consequenties die periode voor mij en mijn gezin hebben gehad. Vragen die ik nu nog heb over hoe het anders zou zijn geweest als iemand toen anders had gereageerd…..
Veelal zijn dit ‘Wat als’-vragen. Dit zijn niet de meeste handige vragen, dat realiseer mij. Je kunt de geschiedenis namelijk niet veranderen. Hiermee wil ik vooral voor herkenning zorgen bij andere zwangere vrouwen, die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.
Ik heb ook besloten dat ik direct in mijn verhaal ook de visie van onder andere een verloskundige, een kraamverzorger, een CPV-er en een psychiater wil verwerken. Daarmee wil ik bewustzijn bij hen creëren. Ik heb mijn begeleiders in die voor mij zo heftige periode in het verleden als eens gevraagd of ze hieraan mee wilden werken. Toen stonden ze daar positief tegenover.
Alle ingrediënten, volgens mij, voor een mooi verhaal. En nu concreet, wat ga ik doen:
- Mijn ervaring van toen verder uitschrijven. Doorgaan doorgaan op de ingeslagen weg dus. Het was niet ‘fout’ wat ik al op papier heb gezet
- Mijn terugblik, per periode, daarop beschrijven. Maar ook de vragen die ik had en heb benoemen….
- En de professionals die mij in die periode hebben begeleid, benaderen of ze nog steeds mee willen werken. Zo ja, dan ga ik goede vragen formuleren. Zo niet, dan heb ik inmiddels zoveel anderen leren kennen op dit gebied, dus dat komt wel goed!
En dit alles ga ik onder maandelijkse schrijfbegeleiding en toeziend oog van Bas doen, want ik heb wel een stok achter de deur nodig om hiermee aan de slag te blijven. De grote wens en enorme wil om dit te doen, is er zeker, maar soms laat ik alles toch weer liggen omdat andere dingen belangrijker lijken te zijn……maar dit is wat ik wil! Daarom, vol gas vooruit!