Patricia van Santen de Hoog is kinderpsycholoog en werkzaam als projectcoördinator voor Kids College Apeldoorn, waarbij het er vaak om gaat om mooie leerervaringen voor kinderen te organiseren. Nu er recent een dubbele kanker is gediagnosticeerd bij Patricia, besloot zij dat het tijd was om ook hierover te schrijven; zij zoekt handvatten om te leven om de kanker heen en hoopt anderen te inspireren om met andere ogen te kijken naar de vanzelfsprekendheid van alles. Uiteindelijk wil Patricia, nadat zij de Triple Negatief BorstKanker heeft overwonnen en de Ziekte van Kahler onder controle is, trouwen met haar Grote Liefde en Promoveren in Levenskunst. Patricia is moeder van vier kinderen (21, 19, 11 en 9 jaar). Lees hier haar elfde blog!
Aflevering 11: En toen ging het ineens over mijn vader
Het is woensdagmiddag. De kinderen plus een vriendje hebben met hun kabaal bezit genomen van de woonkamer. De telefoon gaat. Het is mijn broer. Hij valt met de deur in huis: onze vader ligt in het ziekenhuis. Hij heeft vanmorgen een slagaderlijke bloeding gekregen, terwijl hij op de tennisbaan stond en wilde opslaan. Hij gaat het niet overleven.
Ik gil aan de telefoon. Het kan niet waar zijn! Mijn vader, altijd gezond en sportief, zomaar onderuit gegaan? Maar het is wel zo. Ik hoef niet in vliegende vaart naar het ziekenhuis. Ik zal toch niet meer op tijd kunnen zijn.
Mijn dochtertje begrijpt direct dat het mis is, sluit zich op in haar kamer en stuurt haar vader een bericht. Meteen heb ik hem aan de lijn en cancelt hij zijn afspraak om er voor de kinderen te kunnen zijn. Ik moet weg. Mijn oudere broer is, samen met onze moeder, al in het ziekenhuis. Mijn jongere broertje laat weten dat hij met het eerste vliegtuig uit Noorwegen weer terug zal komen. Het is echt. Mijn vader gaat dood.
Iedereen was steeds bezorgd om mij. Aanvankelijk wilde mijn broertje niet eens op fietsvakantie naar Scandinavië gaan, bang dat er tussentijds iets met mij zou gebeuren. Ik moest hem overhalen. Dit met het argument dat het voor mij nog een heel lang traject is en dat hij daarom juist nu moest gaan. Het ergste komt nog met mijn stamceltransplantatie. En nu moet hij toch terug. Niet voor mij, maar voor papa. Iets dat niemand had verwacht, gebeurt toch en drukt ons met de neus op de feiten. We zijn allemaal kwetsbaar.
Mijn vader was ondernemer en geloofde heilig in zijn eigen wereld. Hij wilde altijd controle hebben en zocht naar oorzaken en oplossingen. Over mijn kanker veronderstelde hij “dat er een verband was met” en “of een bepaald dieet niet zou helpen”. In zijn ogen was de wereld maakbaar. De “botte pech” waardoor dingen ook kunnen gebeuren, hoorde niet in zijn woordenboek thuis. Tot nu.
Als ik hem zie, in zijn tenniskleding op het ziekenhuisbed gelegd en onmiskenbaar dood, schiet ik vol. Daar ligt hij. De man, die met zijn fantastische conditie en doorzettingsvermogen, ons allemaal zou overleven. Hoe anders kan het gaan. Het besef dat tijd kostbaar is dringt zich eens te meer op. In de rouwweek die volgt, wuif ik de vragen over het kankertraject weg. Het gaat nu even niet om mij.