‘Vaak bu’j je te bang’

Dit is de 1e column van de nieuwe maandelijkse rubriek ‘Vaak bu’j te bang’ van Kai Zweverink voor Het Heldenbureau. Oprichter Bas Schepers ontmoette Kai tijdens zijn werk als docent. Het klikte. De liefde voor voetbal, de Achterhoek en media zorgde voor vele gesprekken. Er ontstond een idee om aan de slag te gaan met het verhaal van Kai.

Het leven van Kai is namelijk niet zonder uitdagingen. Hij heeft Cerebrale Parese. In gewoon Nederlands betekent dit dat hij spasme heeft en in een rolstoel zit. Kai laat zich hierdoor niet uit het veld slaan en is een druk mannetje. Met Bas duikt hij in de reis van zijn leven. Elke maand schrijft Kai hierover in de rubriek ‘Vaak bu’j je te bang’.

#1. Tegen het lijf gereden

Ik neem je mee halverwege het studiejaar in 2018. Het was mijn eerste jaar bij mbo school Aventus in Apeldoorn. Ik raasde met mijn elektrische rolstoel door de gangen van het gebouw. Op weg naar een nieuwe les.

We hadden een aantal uren van dezelfde docent les. We mochten van deze docent tussendoor een bakje koffie halen. Dit om daarna weer met nieuwe energie naar hem te luisteren. Dit was een moment waar ik en vele van mijn klasgenoten reikhalzend naar uitkeken. Even lullen over voetbal, het afgelopen weekend, de aankomende week, de docent of over de les. Deze duurde overigens, naar onze mening, veel te lang.

Toen we het lokaal verlieten ging het al snel over voetbal en waren we de les vergeten. Samen met twee klasgenoten ging ik op weg om een bakje ‘zwart goud’ te scoren bij de koffiecorner. Nadat ik mijn liftpas voor scanner had gehouden, gingen we naar beneden.

Beneden liep een man mij lachend tegemoet. Hij groette mij en ik knikte terug. We bestelden onze koffie. De man die mij net groette kwam op mij af. Wat moest hij van mij?

Hij vroeg mij hoe ik het vond bij Aventus en welke opleiding ik volgde. Ik vertelde hem dat ik dit jaar was gestart met de opleiding mediaredactie medewerker niveau 4. Hij stelde zich voor. Zijn naam was Bas, hij legde uit dat hij docent was, columns over zijn ervaringen op Aventus schreef en biechtte op dat hij altijd nieuwsgierig was. Daarom sprak hij mij aan.

Toen ik vertelde in Hengelo (Gld.) te wonen, verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Hij was namelijk opgegroeid in Wichmond. Het gesprek ging daarop al snel verder over de Achterhoek en De Graafschap. Bas vertelde dat hij vroeger in de jeugd van deze profclub uit Doetinchem had gespeeld

Mijn les begon weer en ik reed weer terug naar de lift. Wel spraken we af nog weer een keer verder te praten. Niet lang na deze kop koffie vroeg Bas mij om mee te werken aan een aantal kleine media producties voor Aventus.

Dit deed ik met veel plezier. Toen ik afgelopen juli met mijn diploma in de hand de school verliet, spraken we af om nog eens een kop koffie te drinken. Inmiddels woonde ik op mezelf en zei tegen Bas dat hij dan gelijk mijn huis maar eens moest komen bekijken.

Begin september van het afgelopen jaar kwam Bas op bezoek. We bespraken mijn zoektocht naar een baan, toekomstplannen en andere zaken die ons bezig hielden. Het leek ons leuk om samen iets te gaan ondernemen. Maar wat? Als freelancer aan de slag voor het Heldenbureau, het bedrijf van Bas?

Nee, dat zag ik nog niet zo zitten. Maar. We zouden allebei onze gedachten erover laten gaan en nog een keer afspreken. Eén ding stond vast. Ik vond het mooi dat ik hem tegen het lijf was gereden.