Patricia van Santen de Hoog is kinderpsycholoog en werkzaam als projectcoördinator voor Kids College Apeldoorn, waarbij het er vaak om gaat om mooie leerervaringen voor kinderen te organiseren. Kort geleden is een website live gegaan (www.suzannefazant.nl) waarop Patricia blogs plaatst met het doel bij te dragen aan de feministische bewustwording van mannen en vrouwen. Zij vindt dat onbewuste processen in de samenleving beter belicht moeten worden, opdat we de achtergronden van ons gedrag en onze twijfels beter kunnen begrijpen.

Nu er recent een dubbele kanker is gediagnosticeerd bij Patricia, besloot zij dat het tijd was om ook hierover te schrijven; zij zoekt handvatten om te leven om de kanker heen en hoopt anderen te inspireren om met andere ogen te kijken naar de vanzelfsprekendheid van alles. Uiteindelijk wil Patricia, nadat zij de Triple Negatief BorstKanker heeft overwonnen en de Ziekte van Kahler onder controle is, trouwen met haar Grote Liefde en Promoveren in Levenskunst. Patricia is moeder van vier kinderen (21, 19, 11 en 9 jaar). Lees hier haar tiende blog!

 

Aflevering 10: Swim to Fight Cancer gaat over mij

Mijn dochter, van 19 jaar, zit tegenover mij op de boot naar Schiermonnikoog. We gaan nog even een paar dagen weg tussen de chemo’s door; vrijdag heen, woensdag terug. Deze vakantie staat in het teken van kleine uitstapjes, de drie weken Frankrijk komt later wel weer.

“Mam, ik wilde even met je checken. Heb jij iets staan op zondag 11 september?” Het is moeilijk om te denken aan afspraken als je in vakantiestemming bent, maar ik veronderstel een lege agenda.

“Mooi” concludeert ze, “want die dag willen wij meedoen aan een evenement: Swim to Fight Cancer”. Ze vertelt dat zij met haar oudere zus plus haar jongere broertje en zusje die datum had geprikt om dan met elkaar te gaan zwemmen in Eindhoven.

“Wat goed van jullie”, breng ik spontaan uit. “Ja dan wil ik wel mee”. Ik heb vroeger altijd veel gezwommen. Als kind zat ik ook nog jarenlang op een zwemclub. “Welke afstand gaan we doen?”

Mijn dochter kijkt me wat ongelovig aan. “Nee mam, jíj hoeft niet te zwemmen”. En ik hoef natuurlijk ook niet de jongere kinderen te helpen met omkleden. “Wij doen dit niet MET jou, maar VOOR jou”. Het duurt eventjes, maar dan valt het kwartje. Mijn kinderen gaan niet zomaar zwemmen voor het goede doel. Het goede doel ben Ik.

Het is een vreemde gewaarwording. Ik heb een evenement dat te maken heeft met kanker, buiten mezelf geplaatst. Alsof het niet over mij gaat allemaal. Maar het gaat wel om mij…. en mijn kinderen voelen dat ze aan de zijlijn staan in een traject dat ik in mijn eentje heb af te leggen. Ze willen de onmacht die ze hierbij voelen, omzetten in KRACHT. Dit lees ik in de tekst waarmee ze hun team introduceren. Het grijpt me enorm aan. Mijn kinderen willen voor me vechten.

Ik pak de hand van mijn dochter die op de tafel tussen ons ligt. “Het is prachtig dat jullie dit doen,” breng ik uit. “Jullie zijn een super-team”. Ik sta niet alleen. Ik heb kinderen naast me die, net als ik, een krachtsinspanning willen leveren op zowel fysiek als mentaal terrein door twee kilometer te zwemmen.

Iedere keer opnieuw als ik aan het evenement denk, schiet ik vol. Ik zie mezelf ineens door hun ogen en voel hun liefde, maar ook de angst die ze hebben. Angst die ik herken, maar die we elkaar niet laten zien omdat het ons niet verder helpt. Natuurlijk ga ik dit overleven – we geven geen gehoor aan dat duistere stemmetje dat af en toe iets roept dat we niet willen horen. Het mag gewoon niet anders zijn.

Op zondag 11 september, als ik in Eindhoven eens aan die zijlijn sta om mijn kinderen te supporten, ga ik het stemmetje keihard overschreeuwen. LEVEN wil ik…. en me richten op een toekomst samen met mijn lief en mijn kinderen. Go Go Go!

(www.Swimtofightcancer Eindhoven/teams/Fermate)