Ontmoetingen in de spreekkamer
Jeroen-Martijn Plette werkt als specialistisch verpleegkundige oncologie/ psychosociaal therapeut. Iedere werkdag begeleidt hij mensen die te maken hebben met de diagnose kanker. Zijn luisterend oor, bevlogenheid en rust geven veel mensen een vertrouwd gevoel. Verlies, rouw, woede, angst en berusting zijn thema’s waar hij met mensen in zijn spreekkamer over praat.
In De Verhalenpoli – online – neemt Jeroen-Martijn jullie maandelijks mee in zijn ontmoetingen in de spreekkamer. Zijn columns zijn gevat, grappig, ontroerend, verrassend en leerzaam. Zijn verhalen zorgen voor een lach en een traan. Wil je reageren op zijn columns of heb je zelf een verhaal dat je wilt delen n.a.v. van ‘Ontmoetingen in de spreekkamer’? Mail naar info@heldenbureau.nl
Aflevering 7 van ‘Ontmoetingen in de spreekkamer.’
Vandaag kwam ik jou tegen in de stad, winkelend met jouw geliefde. Je zwaait naar me en steekt een duim op.
In een flits ben ik zes jaar terug in de tijd. Op verzoek van de hematoloog is er een gesprek met mij gepland om ‘even’ te horen hoe het gaat. In alles zie en voel ik verbijstering, spanning en ongeloof; in jullie ogen, in jullie lijven en aan de afgebeten nagels. Ik hoor in de woorden die je spreekt, hoe heftig het is.
Met zware rugklachten belandde je op de eerste hulp van het ziekenhuis en binnen een paar uur werd er het vermoeden uitgesproken van een kwaadaardige aandoening. Dit vermoeden werd in de dagen erna bevestigd. Kanker, vaak goed te behandelen, gaat nooit meer weg en een heel zwaar traject. Zo koppel je het aan mij terug.
Je beschrijft hoe dat ene moment alle grond onder je voeten weg nam. Dit met een diep besef dat er een leven was tot aan de diagnose en een leven daarna. Maar. Hoe je dat nieuwe leven moet leiden, weet je niet.
Het gesprek beweegt tussen tranen, boosheid, wanhoop, hoop en moed. Woorden en tranen wisselen elkaar af. Je raakt mij met jouw kwetsbaarheid en openheid, maar ook omdat we hetzelfde bouwjaar hebben. Jullie houden elkaars handen stevig vast, bijna om nooit meer los te laten.
En dan kijk je me indringend aan en vraagt: “Het komt toch wel weer goed uiteindelijk?”
Alles in mij zou volmondig ja willen zeggen en geen sprankje hoop willen ontnemen. Alles in mij wil ook eerlijk zijn. Het botst even. Ik vertel dat deze ziekte altijd onderdeel zal zijn van jouw leven, maar dat je ook een gelukkig en goed leven kan leiden. Je waardeert mijn antwoord.
Bij het afscheid overval je mij met een onhandige omhelzing (de onhandigheid zit trouwens vooral bij mij, want ik ben gewend aan handen schudden en aan zogenaamde professionele afstand). Er volgen veel behandelingen, veel complicaties, nog een keer slecht nieuws en dan uiteindelijk het bericht dat de ziekte – voor nu – onder controle is.
Ik loop op jullie af in de stad. En je zegt stralend tegen me: “Ons leven is nooit meer hetzelfde geworden, maar ik ben wel gelukkig!”. Ontroerd neem ik afscheid en loop verder.