Ontmoetingen in de spreekkamer
Jeroen-Martijn Plette werkt als specialistisch verpleegkundige oncologie/ psychosociaal therapeut. Iedere werkdag begeleidt hij mensen die te maken hebben met de diagnose kanker. Zijn luisterend oor, bevlogenheid en rust geven veel mensen een vertrouwd gevoel. Verlies, rouw, woede, angst en berusting zijn thema’s waar hij met mensen in zijn spreekkamer over praat.
In De Verhalenpoli – online – neemt Jeroen-Martijn jullie maandelijks mee in zijn ontmoetingen in de spreekkamer. Zijn columns zijn gevat, grappig, ontroerend, verrassend en leerzaam. Zijn verhalen zorgen voor een lach en een traan. Wil je reageren op zijn columns of heb je zelf een verhaal dat je wilt delen n.a.v. van ‘Ontmoetingen in de spreekkamer’? Mail naar info@heldenbureau.nl
Aflevering 2 van ‘Ontmoetingen in de spreekkamer.’
Ik ontmoet het echtpaar aan mijn bureau. Broos en taai zijn de woorden die in mij opkomen. Beiden al op weg in de tachtig. Levenslustige ogen kijken mij aan in de twee lijven die haperen.
Er is besloten om met een chemokuur te starten die relatief weinig bijwerkingen heeft. De hoop is dat het hem extra tijd oplevert. Nuchter geeft hij aan het te willen proberen. Als het te zwaar valt, is stoppen voor hem de enige optie.
Ze zijn goed voorbereid op het gesprek: uitdraaien van internet, een A-4tje vol vragen en een digitale opname van het gesprek met de oncoloog. Ik pak onze voorlichtingsmap erbij. Met elkaar bespreken we de onderwerpen: bijwerkingen, ondersteunende medicijnen, voeding, misselijkheid, rust, beweging en nog veel meer.
Plotseling voel ik ongemak opkomen in mezelf. Ik weet dat als we de bladzijde omslaan seksualiteit en intimiteit aan bod komt. De lichamelijke broosheid van het echtpaar, de afstandelijkheid in ons gesprek die ik ervaar én het feit dat we elkaar voor het eerst zien, maken dat ik mij ineens ongemakkelijk voel. Het verbaast mij.
Ik ben wel gewend om lastige onderwerpen te bespreken en probeer al jaren het onderwerp seksualiteit en intimiteit binnen de zorg op de kaart te krijgen. Dit is dus de praktijk van alle dag. Jezelf weer een groentje voelen.
Op slinkse wijze probeer ik het onderwerp over te slaan. Ik ga verder met hun lijst met vragen
“Ho, ho, ho. U slaat seksualiteit en intimiteit over,“ spreekt mevrouw mij toe.
“Waarschijnlijk denkt u dat deze fossielen HET niet meer doen.“
Ik voel de warmte naar mijn wangen stijgen. Mijn rode hoofd en net iets te lange aarzeling voor ik weer spreek, bevestigen wat ze net zegt. Ik kan niet anders dan dit beamen. Ik vertel hen dat ik het ongemakkelijk vind om te bespreken.
Dit opent het gesprek volledig. Ik voel een grote verbinding en we praten verder. Ze vertellen hoe ze op hun leeftijd wat vaker rusten op bed. HET komt er dan nog wel eens van. We praten over verlangen naar intimiteit, de haperende lijven, de verandering in seks en het nog altijd genieten van samen zijn.
In de jaren erna treffen we elkaar regelmatig op de poli. Er is altijd haar knipoog, zijn lachje en mijn grijns. En. Ik voel inspiratie door deze les in nederigheid voor mij en de uitdaging om in ieder geval HET te benoemen en dan te laten ontstaan waar behoefte aan is.