Jeroen-Martijn Plette werkt als specialistisch verpleegkundige oncologie/ psychosociaal therapeut. Iedere werkdag begeleidt hij mensen die te maken hebben met de diagnose kanker. Zijn luisterend oor, bevlogenheid en rust geven veel mensen een vertrouwd gevoel. Verlies, rouw, woede, angst en berusting zijn thema’s waar hij met mensen in zijn spreekkamer over praat.
In De Verhalenpoli – online – neemt Jeroen-Martijn jullie maandelijks mee in zijn ontmoetingen in de spreekkamer. Zijn columns zijn gevat, grappig, ontroerend, verrassend en leerzaam. Zijn verhalen zorgen voor een lach en een traan. Wil je reageren op zijn columns of heb je zelf een verhaal dat je wilt delen n.a.v. van ‘Ontmoetingen in de spreekkamer’? Mail naar info@heldenbureau.nl .
Veel leesplezier met zijn eerste column!
Ontmoetingen in de spreekkamer
Al jaren ontmoeten we elkaar in mijn spreekkamer en altijd zaten ze hand in hand tegenover me. Steeds kwam de kanker terug en elke keer was er de keuze voor een andere behandeling. Altijd weloverwogen, zonder poespas en zonder al te veel woorden.
Niet meer behandelen was een bespreekbare optie, alleen niet voor haar. Bijwerkingen werden dapper gedragen, mooie momenten volop gevierd en het ziekenhuis werd een tweede thuis. Ze vertelden over hun kinderen en kleinkinderen, over de hond met gebruiksaanwijzing, over hun eerste ontmoeting en hun huwelijk. Hun band samen zo zichtbaar en voelbaar.
En nu is de kanker weer terug: sneller dan ooit en verder uitgezaaid. Een laatste behandeling geeft een kleine kans op extra tijd, maar de bijwerkingen zijn heftig. De oncoloog vraagt mij om wat informatie te geven en te helpen bij het afwegen in de keuze van wel of niet behandelen. Vanaf het begin is ze duidelijk en helder. Ze geeft aan niet meer te willen behandelen. Bewust kiezend voor kwaliteit van leven én sterven.
Ik zie bij hem de reddeloosheid en het verdriet toenemen in het gesprek. Hij stelt vragen over bijwerkingen, experimentele behandelingen, procenten winstkans en een second opinion.
Zij is berustend en vol overgave. Hij is wanhopig en verdrietig. Voor mij is snel duidelijk dat zij haar keuze heeft gemaakt; weloverwogen, standvastig en duidelijk. Als ik aan hem vraag hoe het voor hem is dat dit de definitieve keuze kan gaan worden, begint hij te huilen. Verder leven zonder haar lijkt een onmogelijke opgave en het gemis te groot om te dragen.
Ik vraag naar zijn ervaringen met afscheid nemen in het leven. Ineens ontstaat er een bijzonder en open gesprek: hij spreekt over de dood van zijn moeder en dat er toen is besloten dat hij, als jongetje, niet aanwezig mocht zijn bij de begrafenis. Hij spreekt over zijn broer die verongelukte en wiens lichaam niet meer toonbaar was en waar hij altijd hoopte dat hij niet in die kist lag. Bij het inslapen van de hond ging hij niet mee, want dat was te heftig voor hem.
We praten met z’n drieën hierover. Daarnaast komt het belang van afscheid nemen en rouwen op tafel. Over kostbare momenten beleven, gouden herinneringen scheppen en over het goed regelen van praktische zaken rondom het afscheid. En dat de keuze om nu niet meer te behandelen mogelijk wat tijd en ruimte geeft om dit te doen.
Langzaam komt er wat rust en ruimte in hem. Familie is betrokken en de huisarts zal intensiever langskomen. We nemen afscheid en ik kijk ze na. Aan het eind van de polistraat pakken ze elkaars hand en lopen de hoek om. Ik adem een aantal keren in en uit en ga op weg naar mijn volgende gesprek.