Ode aan Willem

Deze column schreef ik al eerder en staat in mijn boek ‘Bijzonder Gewoon’. Recent hoorde ik dat Willem is overleden en wil ik nog 1 keer een ode aan hem brengen. Vandaar!

Willem

Willem, mijn leraar Duits, nodigde mij en mijn vader uit voor een 10 minuten gesprek. Op zijn bureau lag geen enkel papier. Hij keek mij met volle aandacht aan en was duidelijk. De regel gaat niet veranderen. Vervolgens begon hij over onze gezamenlijke passie; voetbal. Hij wist dat ik in de jeugd van De Graafschap speelde. Hij zag de opkomende glundering in mijn ogen.

Als puber was ik afwezig, dromerig en vond ik school niet belangrijk. Dit zorgde ervoor dat mijn contract met 3 HAVO met een jaar was verlengd. Toen ik er zelf over nadacht het nog een keer te verlengen, mijn cijfers waren wederom dramatisch, wilde school niet meer. Dat was dus de regel waar Willem het over had.

Vandaag de dag wil de overheid meer aanzien voor de leraar. Mijn zegen hebben ze. Geen leraren meer die met angst en beven naar school fietsen en met klamme handen de klas instappen. Hoe onze overheid dat wil doen? Met een register. Weer een volgende administratieve ingreep om het aanzien van een professional op te krikken. Ben benieuwd wat Willem ervan vindt.

Het leraren register doet veel stof opwaaien, maar het vergroot zeker niet de waardering voor leraren. Leerlingen laten zich niet vangen in bureaucratische waarheden en zijn elke keer de uitzondering die de regel bevestigen. Het zijn net mensen. De overheid gelooft zelfs dat het register de leraar weer verantwoordelijkheid laat nemen. Hoe lang blijven we geloven in de maakbaarheid van onszelf en verwachten we dat gedrag wordt gestuurd door registers?

Ik wist niet dat Willem al met mijn trainer bij de Graafschap had gebeld. Willem en mijn trainer vonden een diploma voor mij belangrijk. Zij hadden bijles geregeld. Ik mocht alleen trainen als ik ook naar de bijles was geweest. Ik was niet boos, juist niet. Ik voelde betrokkenheid en interesse in mij.

Willem had geen register nodig om aanzien bij mij te krijgen. Hij ging een relatie met mij aan, was geïnteresseerd, gaf duidelijkheid en ging creatief om met de situatie. Volgens mij bezitten veel leraren die kwaliteiten en moeten ze in sommige gevallen alleen afgestoft worden.

Twee weken later begon ik aan mijn eerste bijles. Een gepensioneerde leraar liet mij ervaren dat leren ook leuk kan zijn. Mijn cijfers werden beter, het plezier in school nam toe en ik zag dat leraren er niet zijn om je te pesten. Als klap op de vuurpijl voetbalde ik stukken beter, doordat school niet op mijn rug mee sjokte.

Ik ben geen profvoetballer geworden, maar ik denk met een glimlach aan Willem terug. In mijn aanzien staat hij meer dan hoog. In welk register hij ook staat of niet.