Nieuwe blogreeks in De Verhalenpoli – online – 

Patricia van Santen de Hoog is afgestudeerd kinderpsycholoog en werkzaam als projectcoördinator voor Kids College Apeldoorn. Zij omschrijft zichzelf als “regelneef” waarbij het er vaak om gaat om mooie leerervaringen voor kinderen te organiseren. In haar vorige woonplaats heeft zij een cultureel centrum opgezet met als doel kinderen en tieners meer in aanraking te laten komen met kunst en expressie. Zelf is Patricia ook altijd bezig geweest met pianospelen en zingen, plus het schrijven van verhalen.

Kort geleden is een website live gegaan (www.suzannefazant.nl) waarop Patricia blogs plaatst met het doel bij te dragen aan de feministische bewustwording van mannen en vrouwen. Zij vindt dat onbewuste processen in de samenleving beter belicht moeten worden, opdat we de achtergronden van ons gedrag en onze twijfels beter kunnen begrijpen.

Nu er recent een dubbele kanker is gediagnosticeerd bij Patricia, besloot zij dat het tijd was om ook hierover te schrijven; zij zoekt handvatten om te leven om de kanker heen en hoopt anderen te inspireren om met andere ogen te kijken naar de vanzelfsprekendheid van alles. Uiteindelijk wil Patricia, nadat zij de Triple Negatief BorstKanker heeft overwonnen en de Ziekte van Kahler onder controle is, trouwen met haar Grote Liefde en Promoveren in Levenskunst.  Patricia is moeder van vier kinderen (21, 19, 11 en 9 jaar). Lees hier haar eerste aflevering ‘Nog even niet’.

Aflevering 1: Nog even niet

Met de telefoon opengeklapt, klaar om het nieuws in zich op te nemen – laat ik mijn hand weer zakken. Nog even niet. Als ik het bericht van mijn dubbele kanker diagnose de wereld in stuur zal dat direct worden opgevolgd door talloze tegenberichten met de bedoeling mij “een hart onder de riem te steken”, “sterkte” te wensen of te laten weten dat “er geen woorden voor zijn”.

Het is fijn om medeleven te voelen en in het traject als dit zal ik het ook meer dan ooit nodig hebben – maar toch is het ook enorm confronterend. In de spiegel van andermans reacties zie ik hoe erg het is. Zelf heb ik een ontkenningsfase doorgemaakt en probeer ik al wekenlang “gewoon” door te leven terwijl ik talloze onderzoeken moest ondergaan – maar nu kan ik er niet meer omheen. Het is er en anderen weten het ook. Bijna dan.

Het is niet de naïviteit die mijn ogen sluit – naïef ben ik niet meer sinds het moment dat ik weet dat je lichaam niet dat omhulsel is waar je op kunt vertrouwen dat het het altijd wel even doet. Het is meer dat ik geloof in de kracht van de dagelijkse dingen. Ik moet me vasthouden aan alles waar het LEVEN in stroomt – ik wil mijn rol in de samenleving behouden en me niet laten opsluiten in de ziekte.

Het is ook nog vreselijk irreëel allemaal, het voelt niet van mij dat wat er in mij groeit maar toch: ik moet eerst de triple negatief borstkanker overwinnen, om daarna de ziekte van Kahler te lijf te gaan. Het behandeltraject is nog niet eens begonnen en ik word nu al moe van het verhaal. Soms wil ik het gewoon niet vertellen, wil ik het alleen voor mezelf houden. Uiteindelijk zal ik het ook zelf moeten doen.

Ik klap de telefoon dicht en kijk mijn lief aan, sta op om flesje wijn open te trekken. Wij moeten het leven vieren. Ik wil me nog niet verliezen in de ziekte, ik wil zoveel mogelijk om de ziekte heen leven. Er is licht aan het eind van het traject – en daar moet ik naar toe. Samen met hem. Maar voor nu blijven wij nog even hangen in dit vacuüm, dit niemandsland, tussen weten en niet-weten in.