Er is weer een nieuwe column in de reeks #indeklasvanbas beschikbaar in de Heldenbibliotheek.
Meneer Janssen en zijn zoon
….
Meneer Janssen (69 jaar) heeft al jaren longemfyseem. Hij is op 55-jarige leeftijd vervroegd gepensioneerd. Drie jaar geleden is zijn vrouw overleden. Hij heeft alleen nog een zoon in Australië wonen waar hij via de telefoon contact mee heeft.
….
Je las net de eerste alinea van een opdracht die ik vorig schooljaar aan mijn klassen gaf.
In de casus lazen mijn studenten verpleegkunde ook dat meneer Janssen de laatste tijd vergeetachtig werd, van de trap was gevallen en steeds vaker thuiszorg weigerde. Zijn huisarts vermoedde een vorm van dementie. De zoon had kort telefonisch contact gehad met de huisarts in Nederland en was in paniek. Hoe moest het nu verder met zijn vader?
De opdracht voor mijn studenten?
Je werkt in het thuiszorgteam dat zorg geeft aan meneer en je wilt de situatie bespreken met zijn zoon. Hoe pak je dit aan, welke informatie deel je met hem en welke vragen wil je hem stellen?
Na een week kreeg ik de eerste antwoorden op mijn opdracht terug. Ik las creativiteit, verantwoordelijkheid en duidelijkheid in hun antwoorden. Zo koos Dennis voor FaceTime om te communiceren en hield hij rekening met het tijdsverschil tussen Nederland en Australië. Else en Anneke hadden een duidelijke mail opgesteld met mogelijke scenario’s voor de zorg van zijn vader. Ook spraken zij de zoon respectvol aan op zijn eigen verantwoordelijkheid. Micha durfde de optie voor te leggen om de zoon (tijdelijk) te laten terugkeren naar Nederland.
Ik moest aan Dennis, Else, Anneke en Micha denken toen ik vorige week het interview van minister Bruins bij Jinek terugkeek. De minister probeerde uit te leggen waarom er in een nieuwe wet onderscheid komt tussen hbo- en mbo-verpleegkundigen. Concreet? Dat je als verpleegkundige al jaren verantwoordelijkheid neemt in je dagelijkse werk, je kennis durft in te zetten en de zorg voor je patiënten goed organiseert telt minder dan het juiste papiertje, behaald na 2012. De minister kon niemand overtuigen dat deze wet iets zou bijdragen aan betere zorg voor jou, mij en meneer Janssen.
Als ik naar de antwoorden van mijn studenten kijk, dan nemen ze regie, pakken verantwoordelijkheid, zoeken oplossingen en kijken creatief verder dan hun neus lang is. Dit is natuurlijk een oefening. Maar daarnaast zie ik in mijn lessen een generatie die drie dagen in de week werken met school combineert, die op stages wordt geroemd om zijn sociale vaardigheden, creatief is in het bedenken van oplossingen voor vraagstukken in de zorg en zijn mening niet onder de schoolbanken schuift bij bijvoorbeeld de discussie over het vrijwillig levenseinde. Het is maar een idee, maar we zouden ze wat vaker het vertrouwen kunnen geven in plaats van alles via wetten willen regelen.
De wet die minister Bruins probeerde te verdedigen roept namelijk alleen maar woede op. Niemand kan uitleggen op welke manier de wet helpt om de zorg aan het bed van meneer Janssen beter te maken.
De wet is een tekentafeloplossing, bedacht door bestuurders, juristen en beleidsmakers die niet de zoon van meneer Janssen in paniek aan de telefoon hebben. Mijn studenten straks wel en zij staan in de werkelijkheid. Dus laat die wet maar zitten en geef Dennis, Else, Anneke en Micha het vertrouwen en de ruimte. Meneer Janssen en zijn zoon zullen er blij mee zijn!