De Verhalenpoli – online –

Patricia van Santen de Hoog is afgestudeerd kinderpsycholoog en werkzaam als projectcoördinator voor Kids College Apeldoorn. Zij omschrijft zichzelf als “regelneef” waarbij het er vaak om gaat om mooie leerervaringen voor kinderen te organiseren. In haar vorige woonplaats heeft zij een cultureel centrum opgezet met als doel kinderen en tieners meer in aanraking te laten komen met kunst en expressie. Zelf is Patricia ook altijd bezig geweest met pianospelen en zingen, plus het schrijven van verhalen.

Kort geleden is een website live gegaan (www.suzannefazant.nl) waarop Patricia blogs plaatst met het doel bij te dragen aan de feministische bewustwording van mannen en vrouwen. Zij vindt dat onbewuste processen in de samenleving beter belicht moeten worden, opdat we de achtergronden van ons gedrag en onze twijfels beter kunnen begrijpen.

Nu er recent een dubbele kanker is gediagnosticeerd bij Patricia, besloot zij dat het tijd was om ook hierover te schrijven; zij zoekt handvatten om te leven om de kanker heen en hoopt anderen te inspireren om met andere ogen te kijken naar de vanzelfsprekendheid van alles. Uiteindelijk wil Patricia, nadat zij de Triple Negatief BorstKanker heeft overwonnen en de Ziekte van Kahler onder controle is, trouwen met haar Grote Liefde en Promoveren in Levenskunst.  Patricia is moeder van vier kinderen (21, 19, 11 en 9 jaar). Lees hier haar vierde blog!

Aflevering 4:  Ineens een VIP

Het is een klein voorrecht dat ons kankerpatiënten is gegund. Voor bloedonderzoek hoeven we niet via de website een digitale afspraak te maken, maar mogen we zomaar op onze eigen tijd binnenwandelen bij de bloedafname en nummertje met voorrang afdwingen via de CITO-snel toets. Het geeft me het gevoel dat ik een VIP ben. Iemand die niet alleen inmiddels de weg weet hier, maar ook de meneer achter het loket bijna kan tutoyeren omdat ik een vaste gast ben geworden van deze stamkroeg. Deze bloed-bar waarvan ik het gezamenlijke lied kan meezingen.

Ik zie mijn nummer in no time opflitsen op het digitale bord en vervolg mijn weg naar de aangewezen spreekkamer. De mevrouw die mij moet prikken, vertel ik dat er haast geboden is met het onderzoek van mijn bloed. Op de achtste verdieping (insiders weten dat daar de oncologie afdeling zit van het ziekenhuis) moet binnen het uur een uitsluitsel komen of mijn bloed goed genoeg is om verder te kunnen in het traject. Ze knikt en verzekert me dat ze het straks direct naar boven gaat brengen.

Op haar geruststellende woorden die het gebruikelijke prikken vergezellen, reageer ik met de routine van een kankerpatiënt. Bloed prikken is wel het minste om over in te zitten. Ze knikt en vertrouwt me toe dat zij ook een traject heeft afgerond en wellicht “genezen” is verklaard, maar dat je dat niet zo voelt als je weet dat je ieder half jaar voor controle moet en het circus zomaar ineens weer opnieuw kan beginnen. Ik geef haar een compliment omdat ze toch maar weer, ondanks alles, haar werk doet hier.

“Natuurlijk! Ik wilde zo snel mogelijk weer beginnen, thuis zitten is helemaal niets voor mij en daarmee verander je ook niets toch?”

We glimlachen bij afscheid en wensen elkaar succes. Lotgenoten in de onzekere wereld van oncologie. Als ik even later bij de parkeerautomaat sta, denk ik aan hoe mijn VIP-status nog verder zal doorgroeien als ik eenmaal via de achterdeur van het ziekenhuis, in de oase van de Radiotherapie-groep mijn bestralingen mag beginnen. Luxe stoelen, gratis koffie en uitrijkaart gaan mij dan verwelkomen. De Klant is Koning en ik laat het me aanleunen als pleister op de wond.