Bijzonder gewoon

Ik pak de stapel A4’tjes van mijn bureau. Volgende week hebben mijn studenten een toets. Vandaag wil ik dat ze oefenvragen maken. Met de A4’tjes in mijn hand loop ik langs de tafels. Ik geef iedereen een blad met dertig vragen. Zwijgend nemen ze het aan. Aan elke tafel vertel ik dat ze nu de oefenvragen maken en dat we de antwoorden in de volgende les bespreken.

Ik ben bij de achterste tafel in het lokaal. Dit is de plek van Dennis en Jasper, een onafscheidelijk duo in mijn lessen. Ik geef hun de oefenvragen. Ik vraag aan Dennis of hij zo dadelijk op mijn laptop mijn nieuwe column wil lezen. Hij komt erin voor en ik wil graag dat hij mij toestemming geeft om de column te plaatsen. Dennis knikt. Met mijn rug naar de leerlingen loop ik terug naar mijn bureau. ‘Telefoons weg en oordopjes uit’, hoor ik mijzelf zeggen. ‘Ik wil ook graag een keer in uw column.’ Ik draai mij om en kijk de klas in. ‘Meneer, mag ik ook een keer in uw column?’, hoor ik Jasper nu duidelijk zeggen. ‘Dan moet je iets bijzonders doen, Jasper.’ ‘Waarom moet je altijd iets bijzonders doen? Iedereen zegt dat ik mij moet gedragen en niet mag opvallen. Nou moet ik van u weer iets bijzonders doen.’ Ik voel de warmte naar mijn wangen stijgen en begin rood te worden. Hier heb ik niet van terug. Hij heeft gewoon gelijk. Waarom ben je pas de moeite waard om over te schrijven als je iets bijzonders doet? Ik weet het antwoord zelf ook even niet. ‘Je hebt gelijk Jasper. Gewoon doen is soms al bijzonder genoeg.’  Ik weet op dat moment dat ik een onderwerp heb voor weer een column. Twee uur later fiets ik naar huis terwijl het gesprek met Jasper door mijn hoofd blijft malen. Ik besef dat ook ik geneigd ben om mijn aandacht te geven aan studenten met opvallend gedrag in de klas en studenten die onvoldoendes halen of veel afwezig zijn. Op de fiets blijven gedachten opkomen. Studenten die niet opvallen door gedrag, geen diagnose van ADHD, dyslexie of autisme hebben en gewoon meedoen met de les, heten op sommige websites ook wel grijze muizen. Het lijkt negatief, maar grijs kan een heel prettige kleur zijn. Niks mis mee. Toch? Dus wat als een student van mij gewoon binnen de lijntjes kleurt, geen opvallende resultaten haalt of geen bijzondere thuissituatie heeft? Niet interessant? Niet bijzonder? Of juist wel? Inmiddels ben ik thuis en zet ik mijn fiets in de schuur. Antwoorden op al mijn vragen heb ik nog niet, maar Jasper heeft mij wakker geschud. Gewoon is ook heel bijzonder en zeker een column waard!