Pauline Bomhof is persoonlijk begeleider bij Wonen bij September, kleinschalig wonen voor ouderen met dementie. Zij heeft een diepgewortelde passie voor het begeleiden van mensen met dementie en hun geliefden. Werken vanuit haar liefde voor deze doelgroep geeft haar veel werkplezier. Haar kracht is zien wat iemand nodig heeft en een luisterend oor bieden op momenten die er toe doen.

Pauline schrijft graag over haar werk. De persoonlijke ervaringen in haar dagelijkse werk zijn een onuitputtelijke bron voor mooie blogs. Terugkerend thema in de verhalen zijn haar inzet om het leven waardig en waardevol te houden voor de kwetsbare mensen die zij begeleidt.

In De Verhalenpoli – online – deelt Pauline maandelijks, met jullie een blog over haar werk voor ‘Wonen bij September.’ Haar verhalen nemen je mee naar grappige en ontroerende momenten in haar ontmoetingen met de mensen die zij begeleidt. Deze week haar nieuwe blog: Ik mag haar dagen kleur geven.

 

Ik mag haar dagen kleur geven

Ik moet denken aan een bewoonster met wie ik openhartige en eerlijke gesprekken heb over haar dementie. We hebben een mooie relatie opgebouwd tijdens haar laatste levensjaren. Inmiddels ken ik haar door en door. Zij voelt zich thuis op deze plek, waar ik haar mag begeleiden.

De woorden en zinnen die ze mij verteld, zeggen niet meer wat ze bedoelt. Gelukkig weet ik vaak wat zij mij probeert duidelijk te maken. Ik voel en zie de herkenning, elke keer als ik bij haar binnen loop. Ogen die vertrouwen uitstralen, een omarming of een plotselinge “’wij kennen elkaar al heel lang he?”

“Ja”, zeg ik dan met een lach.

“Fijn dat we elkaar al zolang kennen. Wij hebben toch samen op school gezeten? Wat hebben we veel gelachen samen.”

“Jazeker, we hebben altijd lol samen”, antwoord ik haar.

Na mijn vakantie kom ik weer bij haar. Ik merk het direct. De dementie blijft vernietigend toeslaan op haar brein en lichaam. Als onze ogen elkaar raken is het er nog steeds. Ineens klinken zachte woorden.

“Oh jij…jij ja!”

Dit doet mij veel. Ik denk aan wat zij mij toevertrouwde over de impact van dementie op haar leven.

“Ik heb, ondanks meerdere tegenslagen, een mooi leven gehad. Ik kon genieten van alles om mij heen; mijn kinderen, mijn tuin waar ik van alle kleuren genoot en mijn dieren. Toen kwam Alzheimer…..”

In één van onze eerste gesprekken vertelde ze mij over die ene dag.

“Toen ik samen met mijn dochter de uitslag kreeg – mevrouw u heeft Alzheimer –  stortte mijn kleurige leven in en werd het een zwart-wit vlak. Even dacht ik; dan wil ik niet meer leven. Maar dat doe je niet. Ik zou mijn kinderen veel verdriet doen. Ik besloot er het beste van te maken.”

Ze vertelde mij zo veel in onze eerste kennismakingen.

“Ik bleef wonen in mijn huis tot ik eindelijk inzag dat ik het niet meer kon. Gelukkig woon ik nu hier, maar toch had ik het graag anders gezien. Ik heb gelukkig mijn kinderen nog. Ondanks alles voel ik mij hier prettig. Zeker als er lieve mensen om mij heen zijn, zoals jij. Jullie begeleiden mij in alles wat ik nodig heb. Ik ben dankbaar.”

Ik weet dat onze gesprekjes haar erg dierbaar waren en zijn. Er verdwijnt veel door Alzheimer, maar het vertrouwde dat je met iemand opbouwt blijft gelukkig in haar situatie. Nu haar einde nadert en zij steeds meer verzonken is in zichzelf, bedenk ik mij, met een brok in mijn keel, hoe waardevol deze relatie voor mij is. Ik mag haar dagen inkleuren tot haar laatste zucht. Ik doe het graag voor deze lieve vrouw die de harde wereld van dementie heeft moeten doorstaan..