Dit is aflevering 6 in de rubriek ‘Vaak bu’j te bang’ van Kai Zweverink. Bas Schepers ontmoette Kai tijdens zijn werk als docent. Het klikte. De liefde voor voetbal, de Achterhoek en media zorgde voor vele gesprekken. Er ontstond een idee om aan de slag te gaan met het verhaal van Kai.

Het leven van Kai is namelijk niet zonder uitdagingen. Hij heeft Cerebrale Parese. In gewoon Nederlands; hij heeft spasme en zit in een rolstoel. Kai laat zich hierdoor niet uit het veld slaan en is een druk mannetje. Met Bas duikt hij in de reis van zijn leven. Elke maand schrijft Kai hierover voor Heldenbureau.

Aflevering 6 : Het geet weer spoken.

Ik weet even niet waar ik moet beginnen. De laatste weken zijn erg druk voor mij geweest. De tijd gaat snel, heel snel. Na mijn laatste column, waarin ik schreef over toegankelijkheid op festivals, is er veel gebeurd.

Eind juni ,waarin deze column eigenlijk al online had moeten staan, ging ik met Performance Racing Achterhoek naar Finland. Hier werd op het oude GP-circuit van Imatra de 2e ronde van het IRRC-kampioenschap verreden. Een reis van ruim 40 uur van deur tot deur, waarvan je 30 uur op de boot zit.

Ik hoor je nu denken: Wat doe je dan zoal? Slapen, eten en drinken is het korte antwoord. Na dinsdagavond vertrokken te zijn, kwam ik samen met het team donderdagochtend aan in de Finse stad Helsinki. In Nederland regende het, maar hier was droog en bijna 30 graden. Zweten, zweten, zweten dus. Van Helsinki naar Imatra moesten we vervolgens nog drie uur met de auto rijden.

Bij aankomst alles klaargezet voor het weekend dat komen ging. Vrijdagavond vrije trainingen, zaterdag kwalificaties, race 1 en op zondag was het tijd voor race 2. Over de resultaten kan ik zeggen dat het met ups en downs ging. Aan de ene kant een overwinning weten te behalen, maar aan de andere kant ook pech met veel schade. Tel daar de hitte bij op en je komt uit om een intensief raceweekend in Finland.

Na dinsdagnacht te zijn thuisgekomen ging ik donderdag weer werken. Afgelopen weekend begonnen we met de voorbereidingen voor ‘onze’ vakantie met de vriendengroep. Boodschappen, spullen halen en de caravan inpakken. Ik had niet verwacht dat ik dit zou gaan schrijven, maar na 2 jaar zonder, gaat het aankomend weekend dan eindelijk weer beginnen.

Op ‘vakantie’ naar Lichtenvoorde. Het gaat een fantastisch feest worden. Een feest als nooit tevoren. Een feest van het oosten, maar voor iedereen. Een feest waar je als rolstoeler heen kunt gaan zonder dat je écht opvalt. Een feest waar iedereen één is met elkaar, waar je elkaar een biertje kunt geven en er vervolgens weer twee terugkrijgt. Een feest waar iedereen omkijkt naar elkaar en het woord noaberschap het meest tot zijn recht komt.

Maar de Zwarte cross zal vooral een feest zijn wat volkser is dan ooit. Na alle Corona ellende zal de Achterhoek komend weekend het beste uit zichzelf naar boven halen. Ja, het geet weer spoken op de Zwarte cross!