Patricia van Santen de Hoog is afgestudeerd kinderpsycholoog en werkzaam als projectcoördinator voor Kids College Apeldoorn. Zij omschrijft zichzelf als “regelneef” waarbij het er vaak om gaat om mooie leerervaringen voor kinderen te organiseren. In haar vorige woonplaats heeft zij een cultureel centrum opgezet met als doel kinderen en tieners meer in aanraking te laten komen met kunst en expressie. Zelf is Patricia ook altijd bezig geweest met pianospelen en zingen, plus het schrijven van verhalen.
Kort geleden is een website live gegaan (www.suzannefazant.nl) waarop Patricia blogs plaatst met het doel bij te dragen aan de feministische bewustwording van mannen en vrouwen. Zij vindt dat onbewuste processen in de samenleving beter belicht moeten worden, opdat we de achtergronden van ons gedrag en onze twijfels beter kunnen begrijpen.
Nu er recent een dubbele kanker is gediagnosticeerd bij Patricia, besloot zij dat het tijd was om ook hierover te schrijven; zij zoekt handvatten om te leven om de kanker heen en hoopt anderen te inspireren om met andere ogen te kijken naar de vanzelfsprekendheid van alles. Uiteindelijk wil Patricia, nadat zij de Triple Negatief BorstKanker heeft overwonnen en de Ziekte van Kahler onder controle is, trouwen met haar Grote Liefde en Promoveren in Levenskunst. Patricia is moeder van vier kinderen (21, 19, 11 en 9 jaar). Lees hier haar zesde blog!
6. Haarverlies is het ergste niet.
De tweede keer dat ik de cold-cap opzette wist ik wat ik kon verwachten. Nadat mijn haar met een plantensproeier nat was gemaakt en er een strakke badmuts op mijn hoofd was geplaatst, volgde de cap met een soort stofzuigerslang waardoor drie uur lang koude lucht zou worden geblazen. Met een temperatuur van min vijf graden waarmee de hoofdhuid bevroren werd, zou de chemo op het moment van toedienen de haarwortel mogelijk niet bereiken. Met deze cold-cap had ik een kans van 40 procent dat ik mijn haren niet zou verliezen. Vijf of zes weken na de eerste chemo zou ik dat vanzelf merken.
Het wordt je aangeboden en je gaat ervoor. Er is immers niets te verliezen? De eerste keer dacht ik nog, nadat ik wat gewend was geraakt aan de kou en sippend van een warm kopje thee, dat het best meeviel. Het laatste uur was dan wel afzien, maar toen had ik ook het meeste gehad.
De tweede keer begon dat moment van afzien al eerder. De kou was zo in mijn hoofd gedrongen dat ik enorme hoofdpijnen kreeg. Het is alsof iemand voortdurend in je hoofd wil klieven. Ik moest er gewoon van huilen – van de pijn, van de situatie, van die voortdurende druk waarmee ook emotionele zenuwen worden geraakt. Gelukkig mocht toen mijn lief, tegen de Corona-regels in, toch even komen om me door het laatste uur heen te helpen.
Maar twee weken later komt dan toch het moment dat ik, bij het borstelen van mijn haar, ineens hele plukken meeneem. Het is vreemd beangstigend. Je weet dat dit kon gebeuren en toch ga ik door mijn haar met een vreemde lichte sensatie alsof ik bevestiging zoek dat het niet zo is. Tenslotte stop ik met borstelen. Laat ik de haren die er nog zijn koesteren. Ik probeer ze in de nacht te behoeden door een losse vlecht te maken. Het resultaat is averechts. Haren die losgeraakt zijn, klitten vast en vormen een ondoordringbare haar-koek. Er is geen houden meer aan. Met het ontwarren van mijn haren trek ik achter elkaar de haarplukken eruit. Ik hoef de haren maar vast te houden en ze laten al los. Het is vreselijk. Ik zet eigenhandig de schaar er maar in om mezelf in ieder geval van die haar-koek te bevrijden. Dat wordt toch niets meer.
Een schrale troost is dat ik bij de volgende chemo de cold-cap niet meer op hoef. Het heeft niet mogen baten. Van het restantje haar dat ik nog over heb, kan ik wat plukjes onder een sjaal vandaan laten komen. Of ik haal toch alles eraf. Dat weet ik nog niet. Mijn lief aait mijn “vlassige koppie” en vindt alles goed. Ik hoop dat, als mijn haar weer terugkomt, het ineens de dikke krullen zijn die ik altijd al wilde. Je moet tenslotte blijven hopen en geloven dat alles mogelijk is.