Pauline Bomhof is persoonlijk begeleider bij Wonen bij September, kleinschalig wonen voor ouderen met dementie. Zij heeft een diepgewortelde passie voor het begeleiden van mensen met dementie en hun geliefden. Werken vanuit haar liefde voor deze doelgroep geeft haar veel werkplezier. Haar kracht is zien wat iemand nodig heeft en een luisterend oor bieden op momenten die er toe doen.

Pauline schrijft graag over haar werk. De persoonlijke ervaringen in haar dagelijkse werk zijn een onuitputtelijke bron voor mooie blogs. Terugkerend thema in de verhalen zijn haar inzet om het leven waardig en waardevol te houden voor de kwetsbare mensen die zij begeleidt.

In De Verhalenpoli – online – deelt Pauline maandelijks, met jullie een blog over haar werk voor ‘Wonen bij September.’ Haar verhalen nemen je mee naar grappige en ontroerende momenten in haar ontmoetingen met de mensen die zij begeleidt. Deze week haar nieuwe blog: Familie lastig?

Familie lastig? 

Als je in de zorg werkt met mensen met dementie, zal je je in de bewoner moeten inleven en met hen mee bewegen. Dit om de juiste persoonlijke zorg te geven. Dit geldt net zo voor familieleden van bewoners. Die leer je ook kennen door inleving. Dit om zo ook hen begeleiding te bieden bij het moeilijke proces van dementie waarin hun naaste zich bevindt. Een niet te onderschatten proces dat veel verdriet en zorgen met zich mee brengt. Daarom verdient dit zware proces zorgvuldige begeleiding.

Communiceren in de driehoeksverhouding (bewoner, familie, zorg) is daarbij erg belangrijk. Dit hoort ook bij dementiezorg. Begrip en omgaan met emotionele of negatieve gevoelens van naaste familie begeleiden hoort daar ook bij. Belangrijk is het om te blijven proberen te begrijpen, waarom die dochter of zoon zo kritisch of boos is als er in de zorgverlening iets niet goed is gegaan. Belangrijk hier in is het negatieve niet te laten sudderen in een team.

Het gevoel dat jouw vader of moeder te kort wordt gedaan, is voor sommige zonen en dochters onverdraaglijk en daardoor reageren zij soms onredelijk. De reden? Zij voelen zich machteloos en vinden zichzelf te kort schieten.

Als een probleem met familie zich voor doet, vind ik het voor mezelf altijd belangrijk om niet het negatieve gevoel over te nemen wat mijn collega ervaart. Door het negatieve gevoel niet de boventoon te laten voeren wil ik nieuwsgierig zijn en onderzoeken. Wat is hier gebeurd?

Ik maak weleens mee dat een negatieve ervaring met familieleden blijft hangen en negatief wordt doorgegeven in het team. Het blijft dan sudderen, er blijft spanning in de lucht hangen bij een volgend bezoek. Dat moet je juist willen voorkomen. Ik probeer zoveel mogelijk ook de andere kant van het verhaal te belichten. Het inleven in een familielid is net zo belangrijk als het inleven in de bewoner is mijn ervaring.

Familieleden verdienen ook de empathie en inleving van de zorg. Verdieping en elkaar leren kennen is belangrijk om een fijne band op te bouwen. Want zij zijn vaak alles voor hun dierbaren en hebben regelmatig het gevoel te kort te schieten. Dit kan zich uiten op verschillende manieren. Probeer dit te achterhalen in de gesprekken die je voert.

Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, maar dit moet geen negatieve weerklank hebben in het team. Dan wordt het negatieve gevoel in stand gehouden. Voor mij is het altijd een uitdaging om energie te steken in de vraag; hoe het tij te keren naar een positieve sfeer?

Je krijgt er vertrouwen voor terug. Bij een volgende keer dat er iets mis gaat, zal je merken dat het makkelijker wordt om er samen over te praten.