Patricia van Santen de Hoog is afgestudeerd kinderpsycholoog en werkzaam als projectcoördinator voor Kids College Apeldoorn. Zij omschrijft zichzelf als “regelneef” waarbij het er vaak om gaat om mooie leerervaringen voor kinderen te organiseren. In haar vorige woonplaats heeft zij een cultureel centrum opgezet met als doel kinderen en tieners meer in aanraking te laten komen met kunst en expressie. Zelf is Patricia ook altijd bezig geweest met pianospelen en zingen, plus het schrijven van verhalen.

Kort geleden is een website live gegaan (www.suzannefazant.nl) waarop Patricia blogs plaatst met het doel bij te dragen aan de feministische bewustwording van mannen en vrouwen. Zij vindt dat onbewuste processen in de samenleving beter belicht moeten worden, opdat we de achtergronden van ons gedrag en onze twijfels beter kunnen begrijpen.

Nu er recent een dubbele kanker is gediagnosticeerd bij Patricia, besloot zij dat het tijd was om ook hierover te schrijven; zij zoekt handvatten om te leven om de kanker heen en hoopt anderen te inspireren om met andere ogen te kijken naar de vanzelfsprekendheid van alles. Uiteindelijk wil Patricia, nadat zij de Triple Negatief BorstKanker heeft overwonnen en de Ziekte van Kahler onder controle is, trouwen met haar Grote Liefde en Promoveren in Levenskunst. Patricia is moeder van vier kinderen (21, 19, 11 en 9 jaar). Lees hier haar negende blog!

Aflevering 9: Er gaat wel eens wat mis 

Ik sta bij de balie van Radiotherapie, omdat ik ben opgeroepen voor een skelet-scan. Dat Kahler-traject gaat er een keer aankomen en daarvoor moet bekeken worden of er nog meer gaten zijn gevallen in mijn botten ten opzichte van de vorige scan. De mevrouw achter de computer kijkt  bedenkelijk. Ik sta pas voor een maand later ingepland. Dat klopt, voor die datum had ik óók een oproep gekregen.  Ze belt naar de arts. Ze komt bij mij terug met de mededeling dat de afspraak van vandaag inderdaad was ingepland, maar dat gevraagd was om het opschuiven ervan. Men was kennelijk vergeten mede te delen dat daarmee de eerste afspraak kon vervallen.

“Nou dat is mooi. Of ik al niet genoeg in het ziekenhuis kom….”

Ik klink geïrriteerd en dat ben ik ook.

“Gisteren was ik hier ook nog…. en telkens maar die uitrij-kaarten betalen”, voeg ik toe.

Meteen duikt ze de kast in, want aan een gratis uitrijkaart kon ze mij wel helpen. De gemiste tijd is wat lastiger te vergoeden. Het kost nu slechts € 1,60 en ik wil bijna zeggen dat het niet hoeft. Tot ik besef dat ik haar hulp in deze maar moet aanvaarden, net als het feit dat er wel eens iets mis gaat.

Gisteren ging het ook even mis met het inbrengen van het infuus. Ik was in het ziekenhuis voor mijn vijfde chemo van de nieuwe kuur, in totaal de negende keer dat ik gif door mijn lijf liet jagen. Iets dat eigenlijk ongewoon is, wordt onder invloed van de herhaling toch routine. Maar dit keer liep het anders: het was lastig mijn ader te vinden. De verpleegkundige zat tot tweemaal toe tegen een bloedvat of bloedplaatje aan. Er ontstond een rare zwelling bij de ader, alsof het vocht langs de ader direct onder de huid werd gespoten. Het deed pijn.

Een andere verpleegkundige werd erbij gehaald. Zij prikte op een nieuwe plek, maar ook dit ging mis. Met tranen in mijn ogen bracht ik uit; “nu vind ik niet meer leuk”. De verpleegkundige durfde het niet meer opnieuw te proberen. Er werd een derde collega opgeroepen en gelukkig, zij kon een goede ader vinden en het infuus aanleggen zonder pijn. Later leerde ik dat mijn aders, onder invloed van de chemo, ook kwetsbaarder worden en daarmee moeilijker te prikken zijn. Er valt niemand iets te verwijten. Het is zoals het is. Wat ik mezelf dan wel weer kwalijk neem is dat ik, door de suffigheid die de chemo bij mij teweeg bracht, de verpleegkundige – in het bijzijn van mijn kinderen die mij samen met mijn lief kwamen ophalen – aansprak als “verpleegster”. Ook een pijnlijke fout.

Met de gratis uitrijkaart gaat de hefboom vandaag toch niet omhoog. Ik zie mijzelf al in de achteruit naar de parkeerautomaat manoeuvreren, om met draaiende motor mijn eigen kaartje alsnog voor € 1,60 te moeten verzilveren. Maar gelukkig is er een knop in de zuil en krijg ik via de intercom nog contact met iemand ook. Na mijn halve verhaal gehoord te hebben, zoeft de hefboom al omhoog. Ik kan weer verder… en moet maar snel vergeten wat niet goed is gegaan.