Vanaf nu: Elke maand een verhaal van Wilfred van der Maas in De Verhalenpoli – online –
Wilfred van der Maas werkt als ouderenfysiotherapeut en behandelt veel mensen met de ziekte van Parkinson. Het werken met deze doelgroep zorgt ervoor dat zijn dagen zijn gevuld met verhalen vol wijsheid.
De levenservaring van ouderen, de kijk op de maatschappij van zijn patiënten, hun omgang met ziek zijn en de gesprekken over verlies en rouw met hen zijn voor Wilfred ingrediënten om verhalen te schrijven.
Elke maand legt Wilfred een geleerde les in contact met zijn patiënten vast in een verhaal voor De Verhalenpoli – online -.
Deze week het verhaal ‘Elfstedentocht’.
Elfstedentocht
Uitgerust loop ik deze maandagochtend de praktijk binnen. Heerlijk om weer aan de slag te gaan!
“Hoe was je vakantie?” vragen veel patiënten. Met een enkeling klets ik wat langer door.
Om 11.00 haal ik Ab op uit de wachtkamer. Hij loopt achter mij aan de behandelkamer in. Hij schuifelt en lijkt soms zijn evenwicht te verliezen. Ik blijf dicht bij hem.
Met oefeningen probeer ik zijn mobiliteit te behouden. Ik zie weinig mogelijkheden tot verbetering. Ook ons contact is wat moeizaam, vooral omdat ik Ab moeilijk kan verstaan. Hij slikt woorden in, articuleert weinig en spreekt zacht.
De afgelopen periode heeft Ab thuis veel geoefend. Helaas is het resultaat mager. Ik zie geen vooruitgang. Sterker nog. Het lijkt slechter te gaan. We bespreken met elkaar de opties en mogelijkheden die ik nog zie. Ziet hij het lopen met een loophulpmiddel als een idee zitten?
We kletsen door. Ook over mijn vakantie.
Ik vertel trots dat ik vanaf het vakantieadres naar huis ben gefietst. Een mooie tocht door Nederland van ruim 200 km.
“Oh”, zegt Ab. “Leuk”. Even blijft het stil.
“Vroeger fietste ik ook veel”, vervolgt hij. “Ik heb in totaal zeventien keer de Elfstedentocht gefietst en twee keer geschaatst.
“Oh ja, een rondje IJsselmeer heb ik ook een keer gedaan”.
Ik bloos. Dit had ik niet had verwacht. Ik ben overvallen door de erelijst van Ab. Daar zit ik dan. Ik ben onder de indruk van de sportieve prestaties van Ab. Ik moet de puzzel in mijn hoofd opnieuw leggen. De Ab die nu moeilijk loopt heeft een hele sportieve geschiedenis.
“Wauw”, is wat ik nog net tegen hem kan zeggen.
Een paar uur later rijd ik naar huis. Ik realiseer mij dat het gesprek met Ab mij een les heeft geleerd over vooroordelen. De basisregels NIVEA en ANNA schieten in mijn hoofd voorbij. Fijn dat patiënten af en toe je spiegel zijn!