Lastige ouders
Het Heldenbureau is blij met Karin Volkers! Vanaf nu zal zij geregeld voor het Heldenbureau haar mening en visie geven over ontwikkelingen in de zorg. Eerder was zij columniste voor het tijdschrift Markant.
De kracht van Karin is volgens het Heldenbureau dat zij haar kennis en ervaring als wetenschapper en coördinator van de afdeling Kennis en Wetenschap van de Stichting Philadelphia Zorg vertaalt naar verhalen en anekdotes uit ons dagelijks leven. Dilemma’s, zoals de mogelijke spagaat tussen technologische ontwikkelingen in de zorg en de behoefte aan menselijk contact, legt zij op tafel in haar columns.
Hier is hij dan. De eerste gastcolumn van Karin Volkers voor het Heldenbureau.
Lastige ouders
José en ik zijn collega’s. Allebei hebben wij met ze te maken in ons werk. ‘Lastige’ ouders. Ouders die zich overal mee bemoeien. José moet zich bijvoorbeeld vaak verdedigen. Verantwoording afleggen waarom ze haar werk doet, zoals ze doet. Soms moet ze keuzes maken, want ze heeft niet alle tijd voor één cliënt. Meer tijd voor de ene cliënt, betekent minder tijd voor de andere cliënt. Leg dat maar aan ouders van die laatste uit.
Ik hoorde via een vriendin over de voorstelling ‘Lastige ouders’. Ik nam José er mee naar toe. Actrice Marike van Weelden – ervaringsdeskundige – leerde ons met haar spel als moeder, die avond, door een andere bril te kijken. Namelijk door de ogen van een ouder van een kind met een ernstige verstandelijke beperking.
Samen met Pieter Tiddens zoog Marike ons al snel mee in hun levensverhaal. Ze begonnen als naïeve, gelukkige en enthousiaste ouders in verwachting van hun eerste kind. Dan komt het moment dat ze voelen; er is iets mis met onze zoon. Je voelt als publiek vervolgens de frustratie en onmacht in hun zoektocht door de medische wereld van oorzaken, diagnoses, medicijnen, methoden, interventies en behandelingen.
José en ik zaten doodstil en aangedaan in onze stoel. Ondertussen zochten ze op het podium naar de juiste omgang met hun zoon thuis. Hun dochter krijgt door alle zorgen en rompslomp voor hun zoon, niet de aandacht die ze verdient.
Het is in de zaal voelbaar dat deze ouders zich in alle bochten wringen om gezien en gehoord te worden. Ze vechten tussen vermoeidheid en loyaliteit uit liefde voor hun kind. Na afloop waren José en ik stil. Heel stil. We beseften hoe zwaar en ingewikkeld het leven van zo’n ‘lastige ouder’ is. We waren tijdens de voorstelling soms zo geraakt, dat we allebei een traantje weg moest pinken.
“Hoe heb ik ooit kunnen denken dat ik het met mijn ervaring in de zorg wel beter wist? Waarom heb ik niet wat beter geluisterd naar de jarenlange ervaringen van deze ‘lastige ouders’? Waarom ben ik toch zo’n lastige begeleider?” vroeg José mij.
Ze kwam tot de conclusie dat ouders helemaal niet uit zijn op een conflict. Ze willen het best mogelijke voor hun kind. José voelde zich vaak ‘aangevallen’ en schoot dan in de verdediging. Ze ziet het nu allemaal anders en haar laatste vraag die avond aan mij was:
“Waarom zijn niet alle ouders zo lastig?”