Ontmoetingen in de spreekkamer

Jeroen-Martijn Plette werkt als specialistisch verpleegkundige oncologie/ psychosociaal therapeut. Iedere werkdag begeleidt hij mensen die te maken hebben met de diagnose kanker. Zijn luisterend oor, bevlogenheid en rust geven veel mensen een vertrouwd gevoel. Verlies, rouw, woede, angst en berusting zijn thema’s waar hij met mensen in zijn spreekkamer over praat.

In De Verhalenpoli – online – neemt Jeroen-Martijn jullie maandelijks mee in zijn ontmoetingen in de spreekkamer. Zijn columns zijn gevat, grappig, ontroerend, verrassend en leerzaam. Zijn verhalen zorgen voor een lach en een traan. Wil je reageren op zijn columns of heb je zelf een verhaal dat je wilt delen n.a.v. van ‘Ontmoetingen in de spreekkamer’? Mail naar info@heldenbureau.nl

Lees nu aflevering 8 van ‘Ontmoetingen in de spreekkamer’.

 

Eenzaamheid

“Wie kan ik als uw contactpersoon opschrijven?”, vraag ik haar.

Misschien wel één van de meest gestelde vragen in mijn verpleegkundig vak. Voor mij zit een zelfbewuste, kleurrijke vrouw die – zonder iemand mee te nemen- is gekomen voor de voorlichting die hoort bij het starten van haar behandeling. Ze geeft aan dat er niemand is die voor haar contactpersoon kan zijn.

Ik wil starten met mijn uitleg waarom we altijd een contactpersoon moeten hebben, maar ik aarzel. Ik  voel dat mijn buik zich roert. Een teken van geraakt worden in een eigen thema.

Ze kijkt mij met een open blik aan en begint te praten. Haar leven is roerig geweest. Zij ziet zich als een moeilijk mens voor haar geliefden. Structuur en orde zijn belangrijk, emoties zijn moeilijk en het ratio overheerst sterk. Het heeft haar haar huwelijk gekost en verwijdering van haar kinderen.  Er is contact met hen, maar dat is minimaal. Glimlachend vertelt ze dat zij in de tegenwoordige tijd mogelijk wel vier labels en diagnoses zou krijgen.

Haar toon is helder en zakelijk, maar niet koud of afstandelijk. Ze heeft haar leven op de rit, wonend diep in het bos. Daar geniet ze van haar boeken, kranten, haar eigen ritme en vaste structuren. Elke ochtend ziet ze de herten, het eekhoorntje en hoort ze vogels zingen. Zij zijn een belangrijk deel  van haar leven geworden. Bijna als een nieuwe familie schiet er door mijn hoofd.

De eenzaamheid is overgegaan in een comfortabel alleen zijn. Ze heeft haar weg gevonden in hoe haar leven te leiden. Haar berusting en overgave hierin ontroeren me.

Die roering in mijn buik komt doordat eenzaamheid mij persoonlijk raakt. Een thema wat in vele varianten mijn hele leven al met mij meereist. Ik ken het of liever gezegd herken het steeds beter. Inmiddels weet ik dat ik hier bij kan zijn. Maar. Ik weet inmiddels ook dat ik, vanuit dit thema, alert moet zijn om de ander niet te willen redden. Als jongetje wilde ik het leed van alle zielige dieren, mensen en de wereld al oplossen. Ik heb mij er bij vlagen ontzettend in verloren en belast.

Ze wil geen extra ondersteuning, maar vooral dat de planning van de behandeling in haar ritme past. Dat lukt me om te regelen. Ze zal nadenken over een contactpersoon en hierop terugkomen.

Als ze weg is, leg ik mijn hand op mijn buik en adem. De rust keert terug in mij. De volwassen man kan het jongetje in mij geruststellen en koesteren: hij is niet alleen!