// #deweekvanbas //

Elke vrijdag neemt Bas Schepers jullie in #deweekvanbas mee in een gebeurtenis die hem deze week is overkomen. Uiteraard in de vorm van een verhaal. Wat bleef hem bij? Wat ontroerde hem? Welk verhaal is blijven hangen? En. Wat maakte hem boos, verdrietig of juist blij?

Aflevering 5: Frustratie

Ik zit achter mijn bureau. Uit mijn hoofdtelefoon klinkt ‘Nights on Broadway’ van de Bee Gees. Mijn schouders deinen mee dit heerlijke nummer. Ik ben ontspannen en tik op mijn laptop de regels weg. Sommige managementboeken noemen dit ook wel een flow.

Ik schrik. Mijn schouders verstijven, ik stop met tikken en de flow is weg. Een raam van ons kantoor staat op een kier. Door deze smalle verbinding met buiten hoor ik meerdere honden blaffen en een zware stem komt daar schreeuwend boven uit.
“Hier! Hier! Kom hier! Ik zeg…., kom hieeeer.”
De mannelijke stem gooit er nog een paar schuttingwoorden uit. De honden stoppen niet. Erger nog. Het geschreeuw van de man lijkt averechts te werken. Het blaffen wordt heftiger.
Ik zet mijn hoofdtelefoon af, veer op uit mijn bureaustoel en loop naar het raam. Ik beeld mij in dat er grote honden met elkaar in gevecht zijn of dat er toevallige passanten worden aangevallen door de honden. Dit moet wel flink mis zijn.
Als ik vanaf de tweede verdieping naar beneden kijk stuit ik op een ander tafereel. Een jongeman houdt een herdershond vast. De hond blaft niet meer en staat met gespitste oren naar de straat te kijken. Daar zie ik een lange man met brede schouders wild gebarend met zijn armen schreeuwen.
“Hier zeg ik toch. Nu. Kooooom hier.”
Ik zie geen andere hond, maar vermoed dat deze om de hoek van ons gebouw loopt. Dan verschijnt er plotseling een langharige teckel op een meter of twee van de man. Deze hond is kleiner dan onze katten. Mijn wenkbrauwen trekken op en mijn mond valt open.
De volgende minuut ben ik toeschouwer van een intrigerend spel, waarbij de man harder en harder schreeuwt en de hond telkens vlak langs hem rent. De hond lijkt de man uit te dagen. Wat gebeurt hier?
Twee minuten geleden dacht ik dat mens en dier in een verschrikkelijk gevecht waren. Nu heb ik het plaatje helder. Een hond van nog geen twee kilo krijgt een volwassen man van minimaal negentig kilo wanhopig schreeuwend op straat. Ik knijp in mijn arm. Het gebeurt hier echt voor mijn neus.
Ik kan mijn glimlach, maar vooral verwondering niet onderdrukken. Wat maakt dat je als volwassen man zo tekeer gaat? Welke frustratie moet er uit? Wat als de man zichzelf vanuit ons raam kon zien?
Ik kruip in het hoofd van de hond. Die denkt; wie niet sterk is moet slim zijn. Voor zijn baasje geldt; wie gefrustreerd is gaat schreeuwen.
Blijkbaar heeft de hond heeft medelijden met zijn baasje en laat zich weer aansnoeren. Mopperend loopt de man weg. De hond huppelend naast hem.