Dit is aflevering 7 in de rubriek ‘Vaak bu’j te bang’ van Kai Zweverink. Bas Schepers ontmoette Kai tijdens zijn werk als docent. Het klikte. De liefde voor voetbal, de Achterhoek en media zorgde voor vele gesprekken. Er ontstond een idee om aan de slag te gaan met het verhaal van Kai.

Het leven van Kai is namelijk niet zonder uitdagingen. Hij heeft Cerebrale Parese. In gewoon Nederlands; hij heeft spasme en zit in een rolstoel. Kai laat zich hierdoor niet uit het veld slaan en is een druk mannetje. Met Bas duikt hij in de reis van zijn leven. Elke maand schrijft Kai hierover voor Heldenbureau.

 

 

 

Aflevering 7: De trein

Ik zit thuis in de tuin en het is warm. Ik heb het eten net op en lig op de bank. Het is stil buiten en de zon is al bijna onder. Na een tijdje van de stilte te hebben genoten, besluit ik richting het koffiezetapparaat te rijden en koffie te maken. Het geluid van het apparaat doorbreekt de stilte.

De koffie is klaar en ik rijd met mijn warme mok koffie weer naar buiten, zet de koffie neer en plof weer op de bank. Ik ga weer half liggen en geniet weer van de rust en stilte. Mijn gedachten gaan alle kanten op en ik tuur naar het dak van mijn overkapping. Ik merk aan mijzelf dat ik deze momenten steeds vaker kan waarderen sinds dat het weer het toeliet om buiten te zitten. Het moment in de tuin brengt rust, kalmte en geeft inzichten. Deze momenten maken mijn hoofd leeg en geeft rust na een dag werken.

Het is eind augustus en ik besef dat alweer een tijdje op mezelf woon, een nieuwe baan heb en dat ik al een aantal columns heb geschreven voor deze reeks. Ook besef ik mij dat ik een keer een weekend thuis ben. Een weekend waarin niks hoeft, maar alles mag. Ik denk terug aan de vorige maand. In juli heb ik, ondanks dat ik hele dagen zit, zeker niet stilgezeten.

Begin vorige maand naar Finland voor races met Performance Racing Achterhoek, met de hele vriendenclub naar de Zwarte Cross, weer een race weekend in België en vervolgens begin deze maand een raceweekend in Tsjechië. Allemaal dingen waar ik naar uitkeek, maar die nu ook alweer een tijdje achter mij liggen.  Nee, thuis zijn heb ik weinig tot niet gedaan. Heb ik genoten? Ja zeker, maar het gekke is dat je er niet echt over nadenkt.

Sinds dat ik deze momenten liggend in mijn tuin heb, denk ik veel vaker terug aan de momenten die achter mij liggen. Dit kan soms zelfs een aantal jaren teruggaan. Deze momenten waardeer ik enorm.

Ik kom van de bank en neem een slok koffie. Jammer, deze is koud geworden en niet meer te drinken. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt. Ik gooi het weg en ga weer terug naar buiten. Het wordt inmiddels al donkerder. Ik merk dat de zaken die in mijn hoofd omgaan ook sommige gevoelens losmaken. De gedachtes die ik heb gaan van een maand, een aantal jaren terug tot wat er momenteel in mij omgaat. Vrienden, werk, doelen, activiteiten en familie. Van alles gaat er op zo’n moment in mij om. Ondanks dat geeft het rust, overzicht, nieuwe energie en geeft het ruimte aan nieuwe uitdagingen en plannen.

Het is iets waar ik nu vele malen meer plaats voor maak, dan een paar jaar geleden.  Waar dat aan ligt? Jezelf meer ruimte en tijd gunnen om even ‘rustig’ na te denken.

Nee, nadenken hoeft niet slecht te zijn. De trein raast voort zonder dat je het soms doorhebt.