<img class=”alignleft size-medium wp-image-764″ src=”https://heldenbureau.nl/wp-content/uploads/2019/04/Dennis-en-Anneke-website-300×170.png” alt=”” width=”300″ height=”170″ /><strong>Dennis en Anneke</strong>
Dit verhaal is de nieuwe aanwinst van de Heldenbibliotheek. Het neemt je mee in het leven van Dennis en Anneke op hun school. Zij zijn helden in hun eigen verhaal!
<strong>Dennis en Anneke</strong>
Twee mannen rennen voorbij en openen een deur achter ons. We draaien ons om. In de deuropening heeft een meisje een stoel in haar handen. Nog geen drie seconden later vliegt de stoel door de lucht. De mannen deinzen niet terug en zoeken oogcontact met Anneke. Een verkeerd begrepen berichtje op WhatsApp is de reden van deze uitbarsting van geweld.
Net stond ik nog op de stoep van een prachtig schoolgebouw en heette Karin, de directrice, mij hartelijk welkom om een dag mee te lopen op haar school. Nu ben ik onderdeel van de wereld die Het Klaverblad heet.
De mannen blijven dicht bij Anneke en begeleiden haar zonder fysieke dwang naar een andere ruimte, waarna het weer rustig wordt in de hal. De ingreep zorgt ervoor dat de vlam niet overslaat naar andere leerlingen en dat leerkrachten verder kunnen met hun les. Mijn hartslag zakt ook weer iets.
Even later drink ik koffie met Karin in haar kantoor. Zij vertelt mij over de achtergrond van het voorval met Anneke. De twee mannen die aan kwamen snellen zijn Time-out medewerkers. Zij zijn opgeleid en getraind om bij escalaties interventies te plegen. Nadat ze door een leerkracht zijn opgepiept, nemen ze de regie over de situatie.
‘Een soort arrestatieteam, maar dan preventief’, hoor ik mijzelf mompelen.
‘Wat veroorzaakte het gedrag van Anneke?’, vraag ik.
‘School geeft per definitie prikkels die deze leerlingen moeilijk kunnen hanteren. Ze reageren direct en ongeremd met schelden, slaan, vernielen van meubilair of doen anderen of zichzelf iets aan’, licht Karin toe.
‘Onze collega’s kunnen veel agressie, verdriet en escalaties voorkomen met allerlei vormen van ondersteuning, zoals de Time-outvoorziening’, vervolgt ze.
Karin is trots op haar docenten en andere medewerkers. Na verschillende gesprekken met medewerkers, een kijkje in een les en een rondleiding door het gebouw is het lunchtijd.
Een klop op de deur en Dennis komt ons een heerlijk geurende tomatensoep en rijk belegde broodjes brengen. Hij kijkt naar beneden als hij de traktaties op tafel zet. Ik vraag aan Dennis of hij weet wat het allemaal is.
‘Jazeker, want we hebben het zelf gemaakt’, zegt hij met zachte stem.
Als Dennis de kamer is uitgelopen, begint Karin te vertellen.
‘Dennis woont nog thuis. Hij is op school snel afgeleid, kan zich niet concentreren op een taak en is bang voor pesterijtjes of dat klasgenoten grapjes over hem maken. Zijn ouders hebben Dennis inmiddels vijf keer verhuisd naar een andere school. Op Het Klaverblad moest hij voor de zesde keer kennismaken met nieuwe klasgenootjes en leraren. Dit is voor hem heel spannend, hij slaapt er ’s nachts niet van.’
Het valt even stil. Ik weet niet wat te zeggen. Karin doorbreekt mijn zwijgen.
‘Wat Dennis vooral moeilijk vindt, is om kinderen en ook leraren te vertrouwen. Hij is bang dat hij toch weer naar een andere school moet. Een andere klas of een andere leraar maakt hem erg angstig, waardoor hij niet naar school wil.’
Karin vertelt mij dat de gezinsvoogd, die Dennis en zijn ouders nu helpt, de vierde is in anderhalf jaar tijd. Dennis heeft een forse leerachterstand. De afgelopen drie jaar is hij te druk bezig geweest met zich staande houden in klassen met meer dan twaalf kinderen en is hij aan leren eigenlijk niet toegekomen.
Na een paar maanden thuis van school te hebben gezeten, is Dennis begonnen in de startklas op Het Klaverblad. Hier went hij aan het samenzijn met meerdere kinderen in een ruimte. Ook de lesstof in de klas lijkt nu minder moeilijk voor hem. De leraar herkent al snel signalen als Dennis wordt overvraagd of overprikkeld wordt. In de klas heeft Dennis als doel een kleine taak uit te voeren, zonder dat hij zich laat afleiden.
Dit gaat in heel kleine stapjes, waarbij opdrachten visueel worden gemaakt voor Dennis. Zijn begeleider in de klas zit naast hem als hij een taak uitvoert. Dit maakt dat Dennis meer vertrouwen lijkt te ontwikkelen en taken adequaat oppakt. Soms oefenen ze op de gang een extra taakje.
Als Dennis bang of gefrustreerd raakt door een taak of een medeleerling gaat hij samen met de begeleider voetballen, vissen of een eindje wandelen. Dennis wordt niet snel boos, maar eerder heel stil en gespannen en hij raakt in de war. Dennis kijkt bijna altijd naar de grond, zeker als je tegen hem praat. Hij heeft het gevoel dat iedereen op hem let. Als hij toch een keer begint te schelden, vertelt de leraar van de startklas hem rustig, maar zonder te pamperen, wat wel en niet kan.
Een schooldag vraagt niet alleen veel van Dennis en Anneke, maar ook van hun leraren, begeleiders en andere professionals in en om Het Klaverblad. Een leraar vertelt mij dat ze de ondersteuning inmiddels zo hebben ingericht dat zowel Dennis en Anneke als de docenten nu vaker zeggen dat het vandaag een goede dag was.
Anneke woont niet meer thuis. Haar moeder is verslaafd en niet meer in staat haar op te voeden. Nu is Annekes huis bij een zorginstelling op hetzelfde terrein als Het Klaverblad. Zij zit in een onderwijs-zorgklas.
Een groepsleider van de zorginstelling loopt elke dag mee naar school. De groepsleider vertelt dan aan de juf of Anneke een goede avond en nacht heeft gehad. De juf zegt welke doelen vandaag centraal staan en dat Anneke stap voor stap de opdrachtjes kan maken. Zo leert Anneke wat er komt kijken bij een schooldag.
Anneke wordt snel boos, als er te veel rumoer is in de klas of als ze denkt dat iemand haar moet hebben. Bij een grapje van een klasgenoot kan ze erg kwaad worden en kan ze gooien met spullen of gaan slaan. Eigenlijk maakt het grapje haar bang, maar ze kan dit niet anders uiten dan door boos te worden.
De vaste leerkrachten en Time-out medewerkers op Het Klaverblad weten dit en zorgen ervoor dat Anneke snel weer rustig wordt. Gaat het even niet, dan haalt de begeleider haar op en neemt ze een pauze op haar kamer. Ze sluit dan later weer aan bij de les.
Anneke kent al dertien verschillende scholen van binnen. Ze heeft een tijdje in een gesloten setting gezeten waar ze weinig vrijheden had. Nu mag ze gaan proberen haar eigen keuzes te maken en te oefenen met vrijheden. Dertien scholen klinkt misschien uitzonderlijk, maar de meeste kinderen die op Het Klaverblad naar school gaan, hebben al op vier of meer scholen gezeten. Steeds moesten ze weer wennen aan nieuwe mensen en regels.
Dennis en Anneke komen dus elke dag naar Het Klaverblad. Daar leren ze niet alleen sommen maken, taal en schrijven, maar vooral hoe je omgaat met anderen, sociale vaardigheden. Daarnaast leren ze hoe je omgaat met prikkels uit een klas, of wat je moet doen als je boos, bang of juist verdrietig bent.
De medewerkers op deze school werken stapje voor stapje met Dennis en Anneke aan een perspectief na Het Klaverblad. Zo praten ze bijvoorbeeld met Anneke tijdens haar stage over vaardigheden die nodig zijn om straks aan het werk te kunnen. Belangrijk voor haar toekomstperspectief op een plekje in de maatschappij is te kijken naar wat ze wél kan. Dennis zou graag schilder willen worden en Anneke wil graag in de keuken van een restaurant werken.
Leidend binnen Het Klaverblad is zorgen dat Dennis en Anneke in een veilige omgeving kunnen leren.
Wanneer een leerling nabijheid vraagt of een urgentie aangeeft spelen de medewerkers daarop in. Zij bieden dan één-op-één begeleiding. Dit kan, omdat er in de klas maar acht tot tien leerlingen zitten, anders dan de gebruikelijke twaalf tot veertien leerlingen in het speciaal onderwijs.
Karin vertelt mij dat Het Klaverblad nauw samenwerkt met andere zorginstellingen.
‘Samen zorgen we voor een omgeving die het Anneke en Dennis mogelijk maakt te werken aan hun toekomst. Veel ouders, instanties en andere scholen waarderen de intensieve begeleiding van Dennis, Anneke en andere kinderen.’
Waar Het Klaverblad wel tegen aanloopt is dat veel dossiers van kinderen die hier starten niet compleet zijn. Een probleem waar meer scholen in het speciaal onderwijs mee te kampen hebben. Een volledig dossier en het juiste verhaal over de leerling kunnen uitval, thuiszitten en een terugval in gedrag voorkomen.
Ik bewonder de passie en inzet van Karin en haar collega’s. Zij proberen het verhaal van hun kinderen een mooie wending te geven.
