‘Vrolijk Zorgenkind.’

Jacomien Wolfkamp is gek op boeken, Radio 1 en podcasts met achtergrondverhalen. Deze interesse in het ‘waarom’ achter mensen en organisaties is voor Jacomien onmisbaar om haar werk goed uit te kunnen oefenen. Zij is namelijk freelance tekstschrijver voor mkb ondernemers en zorgorganisaties. Wil je een webtekst, bedrijfsmagazine, geschreven interview of een blog, dan ben je bij haar aan het goede adres!

Naast het schrijven voor opdrachtgevers is Jacomien ook in de spreekwoordelijke pen geklommen om haar bijzondere gezinsleven vast te leggen. In 2012 startte ze met de wekelijkse blog ‘Vrolijk Zorgenkind’. Daarin beschrijft ze in rake teksten hoe het is om moeder te zijn van Daan. Hij is ernstig meervoudig gehandicapt. Deze blog heeft haar veel gebracht. Het gaf haar o.a. de bevestiging om van schrijven haar beroep te maken. Daan gaf haar ook de belangrijkste levensles tot nu toe; doorgaan, ook als het moeilijk wordt. De blogreeks kreeg een vervolg in de prachtige 2Doc ‘Zorg om Daan’.

In De Verhalenpoli – online – deelt Jacomien om de week een eerder geschreven blog uit de reeks ‘Vrolijk Zorgenkind’ met ons. Haar blogs nemen je mee in het bijzondere gezinsleven van Jacomien, Daan en de rest van het gezin. Deze week aflevering 3 ‘ Op vakantie’.

augustus 2012

Op vakantie

Toen Daan nog maar een paar maanden oud was gingen we een weekje op vakantie naar de Ardennen. Paul en ik waren doodmoe. In een hele korte tijd waren er ontzettend veel emotionele dingen gebeurd in ons leven. Het verdriet om het overlijden van Pauls vader, de zorg voor Daan, het slaaptekort en de stress drukten zwaar op ons. We moesten echt even weg.

Nieuwe les
Twee witte gezichten met kringen onder de ogen gingen op vakantie. Even tijd voor elkaar. Dachten we. Een weekje erop uit zou ons vast weer energie geven. Dachten we. Maar in dat weekje leerden we een nieuwe les in onze cursus Daan. Namelijk dat het met een zorgintensief kind niet zo werkt. We namen Daan mee op vakantie en daarmee ook de zorg voor hem. We werkten op vakantie dus net zo hard als thuis. Van uitrusten en ontspannen kwam daardoor helemaal niets terecht. Zorgintensief, dat woord kende ik toen nog niet, maar dat was het. Voor Daan zorgen was 7 dagen per week, 24 uur per dag hard werken zonder een moment rust. Daan huilde en huilde. Het was er langzamerhand al in geslopen, maar in die vakantieweek voerden we de wisseldienst officieel in. Paul ging met Daan wandelen want dan huilde hij tenminste niet. Zo kon ik een half uurtje een boek lezen. Daarna deden we het andersom. Nu ik het opschrijf is het bijna lachwekkend, maar zo ging het echt. We kwamen doodmoe thuis van vakantie.

Georganiseerde vakantie
De jaren daarna hebben we het steeds weer geprobeerd. Op vakantie gaan. Maar tijd voor onszelf was er niet tijdens die vakanties. Toen Daan vijf jaar was zijn we voor het eerst op een georganiseerde vakantie geweest. Tien gezinnen met een gehandicapt kind, ieder gezin in een eigen houten huisje. Overdag was er voor alle kinderen een activiteitenprogramma met vrijwilligers. De gehandicapte kinderen kregen een vaste begeleider en de ouders waren vrij. Het was niet ons ideaal, maar op deze manier hadden we zelf ook een beetje rust. Totdat we na een paar jaar genoeg kregen van het groepsgedoe en ons eigen plan weer wilden trekken.

Filmpje
Iedereen heeft wel een beeld over hoe je leven er ongeveer uit gaat zien. Een soort klein filmpje over hoe je denkt dat je leven gaat lopen. Ik heb dat ook. Als je dat filmpje in mijn hart bekijkt gaan we in de vakantie met onze jongens kamperen. Net zoals Paul en ik deden toen we nog geen kinderen hadden. Gewoon eenvoudig in een tent op een rustige en bosrijke camping. Paul en ik met een boekje voor de tent, onze jongens in zwembroek spelend op het gras. Het filmpje hapert en ik zie ruis. Het mocht niet zo zijn. Door mijn filmpje is een hele dikke vette streep gezet. We zijn nu 10 jaar verder. Daan gaat nog steeds mee op vakantie en daarmee ook de zorg voor hem. Dat betekent dat niets vanzelf gaat en dat we veel moeten organiseren en regelen voordat we weg kunnen. Kamperen is voor ons niet haalbaar. Daan is inmiddels anderhalve meter hoog, weegt bijna vijftig kilo en vraagt veel verzorging. Dat is niet te doen in een tent of caravan zonder daar zelf gehavend uit te komen.

Aangepast huisje met hulp
Voor onze gezinsvakantie hebben we een aangepast huisje nodig. Dat betekent een
hoog-laagbed, brede deuren, geen drempels, een slaapkamer beneden en een aangepast toilet en douche. Deze huisjes kosten meestal een fortuin en liggen bepaald niet voor het oprapen. Maar vorig jaar vond ik er eentje. Op een voormalig boerenerf in Brabant staan zes van deze huisjes. Uitdaging één was daarmee opgelost, de aanpassingen waren geregeld. Daarna kwam uitdaging twee. Hoe geven we Gijs voldoende aandacht? We vonden een oplossing. We namen hulp mee op vakantie. De hulp logeerde in een eigen vakantiehuisje op een ander adres. Om de dag kwam de hulp en nam de zorg voor Daan van ons over. Zo hadden we als gezin samen vakantie, maar kregen Paul en ik tussendoor toch nog een beetje lucht. En Gijs kreeg genoeg aandacht. Het was niet ons ideaal, maar op dat moment wel de beste oplossing. Dit jaar hebben we het weer op deze manier gedaan.

Creatief kamperen
Nu zijn we na een weekje weer thuis. Paul heeft nog vrij, dat is heerlijk. Maar dat kamperen is nog steeds niet helemaal uit ons hoofd. Ook daar hebben we iets op gevonden. De veertig jaar oude, verschoten en loodzware canvas tent uit mijn kindertijd hebben we in onze tuin gezet. Gijs kampeert elke dag in ‘zijn’ tent. En wij gaan er gezellig bij zitten. De tent ligt vol kussens en knuffels. Daan ligt naast de tent op het ligbed met een muziekje op zijn koptelefoon. Hij vermaakt zich dus hebben wij een beetje rust. Als echte stoere scoutingman bakt Paul broodjes aan een stok boven een kampvuur. Knakworstje erin, net echt! Ons hele gezin geniet. Creatief kamperen in onze eigen tuin met een aangepast huis op de achtergrond… voelt echt als vakantie!