Ook deze week op dinsdag een nieuw verhaal in ‘De Verhalenpoli’ – online -.

Deze keer staat Teun centraal in het verhaal ‘Verrijking’  van Wilfred van der Maas.

Ω

Verrijking

Ruim anderhalf jaar terug leerde ik Teun kennen. Teun was een grote man met een net getrimde baard en een stoer voorkomen. Hij was naar mij verwezen door zijn neuroloog. Ondanks meerdere onderzoeken was nog altijd niet goed een diagnose te stellen.

Ondertussen ging hij steeds minder goed lopen. Opstaan uit een stoel werd lastiger. Een fysiotherapeut kon misschien helpen bij het verbeteren van het lopen en veilig houden van zijn transfers. Daarom stond ik nu voor zijn neus.

De eerste weken spraken we een intensief traject af, ik bezocht hem 3x per week thuis. Teun praatte veel. Hij had graag het woord en vertelde boeiend tijdens onze oefenmomenten. Het lopen en het opstaan uit de stoel werd niet beter, ondanks de behandelingen.

Gelukkig bleef Teun wel vertellen. Als marineman had hij veel van de wereld gezien. Mooie stoere verhalen, die zorgden voor een trotse blik en een sprankeling in zijn ogen.

Na een vroeg pensioen, hebben Teun en zijn vrouw veel gereisd. Samen. Op zoek naar nieuwe culturen, nieuwe landen en nieuwe ontdekkingen. Een avontuurlijke periode, met onvergetelijke ervaringen en bijzondere ontmoetingen. Nog altijd sprak hij opgetogen over vrienden die wonen in alle uithoeken van de wereld.

De ziekte van Teun kreeg steeds meer grip op hem. Ons lopen buiten stopte. Regelmatige vallen in huis zorgden voor een grote angst bij Teun om zelf nog te lopen. De wereld van Teun werd zijn huis. De laatste maanden zat hij in een rolstoel. Teun had alleen zijn verhalen nog.

Vorige maand was ik voor het laatst bij hem. Na het ophalen van wat herinneringen uit ons relatief korte contact, nam Teun het woord.

Hij vertelde dat hij dankbaar terugkeek op zijn periode van ziek zijn. ‘Het was niet altijd makkelijk, maar ook deze periode in mijn leven heeft me iets gebracht. Het was verrijkend om nieuwe mensen te leren kennen, dankjewel’….
Ik werd stil en wist niet goed wat te zeggen. ‘

Graag gedaan’ stamel ik terug.

Nog één fikse handdruk. We groetten elkaar en we namen afscheid.

Teun is begraven en zijn rouwkaart staat nog altijd op mijn bureau.
Ik denk nog vaak terug aan zijn bijzondere laatste woorden.
Dankbaar ben ik dat ik hem heb ontmoet. Zijn vermogen om altijd iets van waarde te zien was voor mij een verrijking!