Deze week in De Verhalenpoli – online – weer een verhalende casus. Over agressie, dementie en je veilig voelen. Lees ‘Veilig’. Hoe zou jij het verder aanpakken?

Ω

Veilig

Marieke kan haar tranen maar moeilijk bedwingen. Ze wandelt samen met Anne over het zandpad door de weilanden. Ze praten over haar vader. Sinds een half jaar woont hij in het verpleeghuis waar Anne werkt. Door zijn dementie werd het gevaarlijk om thuis te blijven. Hij liet soms het gas aanstaan. Ook is hij een keer door de politie thuis gebracht, nadat hij op de A35 was gesignaleerd met zijn fiets.

De laatste twee maanden heeft Marieke regelmatig contact gehad met Anne. Zij is de contactverzorgende van haar vader. Marieke en Anne kunnen goed met elkaar overweg. Ze praten regelmatig over het gedrag van de vader van Marieke.
‘Je vader kan soms erg dwingend zijn en botte uitspraken doen naar bijvoorbeeld Hans. Dit komt bij Hans soms dreigend over’, vertelde Anne vorige week door de telefoon.
Anne stelde voor om samen eens rustig hierover te praten. Als ze door de weilanden lopen begint Marieke te vertellen

‘Ik praat zijn gedrag niet goed, maar mijn vader is zijn hele werkzame leven, zo’n veertig jaar, directeur van een bouwbedrijf geweest. Het gedrag wat jullie beschrijven herken ik uit de verhalen van vroeger. Als directeur was hij streng, duidelijk en dwingend. Dat vroeg zijn baan soms. Nu hij dementie heeft lijkt dit gedrag weer naar boven te komen.’

Anne legt uit dat haar vader de laatste tijd ook vaak ruzie heeft met zijn buurman Hans. Ze hebben hun kamer naast elkaar en komen elkaar vaak tegen op de gang. Anne kijkt even of Marieke reageert. Zij blijft stil. Anne praat verder.

‘Er is iets waardoor ze elkaar niet lijken te mogen. Wij weten niet wat, maar de laatste twee keer vlogen ze elkaar, op weg naar het ontbijt, in de haren. Ze slaan elkaar en het gaat er hard aan toe, vertelt Anne.

‘Hans heeft er een gescheurde wenkbrauw aan over gehouden en mijn collega’s durfden niet in te grijpen, zo sterk zijn deze mannen op dat moment. Ik maak mij zorgen om de veiligheid van je vader, Hans en mijn collega’s.’

Anne blijft even stil en kijkt naar Marieke. Ze kan zich voorstellen dat het heftig om te horen is voor haar. Marieke lijkt in gedachten verzonken en reageert niet op wat Anne net heeft gezegd.

In haar hoofd tolt het. Marieke kan namelijk niet geloven dat haar vader ook andere mensen slaat. Dat heeft hij nog nooit gedaan. Plots beseft ze dat dementie veel kan veranderen in het gedrag van een mens.

Marieke en Anne lopen zwijgend het zandpad door de weilanden over en slaan rechtsaf de verharde weg op. Dan doorbreekt Marieke de stilte.
‘Wat kan ik betekenen? Dit kan zo niet langer. Hans en jullie moeten je veilig voelen in het verpleeghuis.’