// De verhalenpoli – online –  ‘Pauline Bomhof’ //

“Ssst, even niks!”

Met volle aandacht luisterde zij naar het nummer. Haar ogen werden vochtig en er rolde een traan over haar wang.

“Wat mooi.”,  zei ze.

(Fragment uit ‘Ik ben niet met jou getrouwd.’)

 

Pauline Bomhof is persoonlijk begeleider bij Wonen bij September, kleinschalig wonen voor ouderen met dementie. Zij heeft een diepgewortelde passie voor het begeleiden van mensen met dementie en hun geliefden. Werken vanuit haar liefde voor deze doelgroep geeft haar veel werkplezier. Haar kracht is zien wat iemand nodig heeft en een luisterend oor bieden op momenten die er toe doen.

Pauline schrijft graag over haar werk. De persoonlijke ervaringen in haar dagelijkse werk zijn een onuitputtelijke bron voor mooie blogs. Terugkerend thema in de verhalen zijn haar inzet om het leven waardig en waardevol te houden voor de kwetsbare mensen die zij begeleidt.

In De Verhalenpoli – online – deelt Pauline maandelijks, met jullie een blog over haar werk voor ‘Wonen bij September.’ Haar verhalen nemen je mee naar grappige en ontroerende momenten in haar ontmoetingen met de mensen die zij begeleidt. Deze week haar eerste blog ‘Ik ben niet met jou getrouwd.’

Wil je reageren op haar blogs of heb je zelf een verhaal dat je wilt delen? Mail naar info@heldenbureau.nl

Ik ben met jou niet getrouwd!

Ik kom bij een lieve dame. Zij heeft Parkinson.

“Goedemorgen!”

Ik noem haar bij haar voornaam.

“Goedemorgen”, hoor ik heel zacht.

“Heb je lekker geslapen?”, vraag ik. Ik sta voor haar met mijn mondkapje op.

“Hai”, zegt ze. Ik zie dat ze mij herkent. Haar handen zijn bijna niet open te krijgen. Totaal verstijfd ligt ze in bed. Ik vraag of zij uit bed wil. Ze knikt.

“Nou, dan ga ik je helpen.”

Ik pak haar handen, wrijf erover en vraag haar zachtjes te knijpen om een beetje op warmen. We kletsen ondertussen. Hoe ik er op kom weet ik niet meer, maar ik vertel haar dat mijn ouders 60 jaar getrouwd waren. Ter ere daarvan schreef ik een eigen nummer, genaamd ‘Family love’ Terwijl ze een taart aangeboden kregen had ik geregeld dat het nummer op de regionale radiozender te horen was.

“Zal ik het je eens laten horen? Ik heb het op mijn telefoon. Wacht, ik zoek hem op.”

Ik liet haar het nummer horen en wilde verder gaan met de verzorging, maar ze liet me weten: “Ssst, even niks!”

Met volle aandacht luisterde zij naar het nummer. Haar ogen werden vochtig en er rolde een traan over haar wang. “Wat mooi.”

“Dit was niet mijn bedoeling hoor. Nou maak ik je aan het huilen, dat vind ik naar!”

“Ach, het geeft niet. Ik vind het helemaal niet erg, het is mooi!”

“Dank u wel.” Dit raakte me in m’n hart. Haar handen voelden al meer ontspannen.

Wanneer ik mevrouw uit haar bed begeleid, leg ik haar zware armen op mijn schouders en vraag haar: “Komt u staan?”

Het is altijd een lange dame geweest. Haar lichaam laat haar de laatste jaren in de steek. Alles is stijf, pijnlijk en krom.

Ik vraag haar: “Kijk eens  in de poppetjes van mijn ogen?”  Ze heft haar hoofd moeizaam omhoog en we kijken elkaar in de ogen. Ze moet lachen en weet al wat er komt. Ik doe passen op de plaats in de maat en begin te zingen:

“Ik ben met jou niet getrouwd. Ik heb met jou toch…….. ”

Mevrouw maakt de zin af….”niks te maken!”

Ondertussen stapt zij moeiteloos in de maat samen met mij richting haar douchestoel en is de stagnatie in haar lopen verdwenen. Ineens zegt ze uit het niets: “Wat een mooi nummer!”

“Wat lief dat je dat zegt. Ik zal nog een muziekje opzetten.”

Ik zoek op mijn telefoon via Spotify jaren 50 muziek en niet veel later klinkt Trini Lopez met ‘If i had a hammer….’ uit mijn telefoon.

Een heerlijk vrolijk nummer . “Hé, die die ken ik!”

“Ja, ik ook!”

Samen zingen we het vrolijke “If i had a hammer, a hammer in de morning… ” Het is zo mooi om te ervaren wat muziek doet met je lichaam en geest. Magisch! Samen loop ik met deze dame en haar rollator naar beneden. Meestal na het douchen is mevrouw vermoeid en rijden we met haar aangepaste stoel naar beneden. Vanmorgen was dat niet nodig!