De Verhalenpoli – online –
Patricia van Santen de Hoog is afgestudeerd kinderpsycholoog en werkzaam als projectcoördinator voor Kids College Apeldoorn. Zij omschrijft zichzelf als “regelneef” waarbij het er vaak om gaat om mooie leerervaringen voor kinderen te organiseren. In haar vorige woonplaats heeft zij een cultureel centrum opgezet met als doel kinderen en tieners meer in aanraking te laten komen met kunst en expressie. Zelf is Patricia ook altijd bezig geweest met pianospelen en zingen, plus het schrijven van verhalen.
Kort geleden is een website live gegaan (www.suzannefazant.nl) waarop Patricia blogs plaatst met het doel bij te dragen aan de feministische bewustwording van mannen en vrouwen. Zij vindt dat onbewuste processen in de samenleving beter belicht moeten worden, opdat we de achtergronden van ons gedrag en onze twijfels beter kunnen begrijpen.
Nu er recent een dubbele kanker is gediagnosticeerd bij Patricia, besloot zij dat het tijd was om ook hierover te schrijven; zij zoekt handvatten om te leven om de kanker heen en hoopt anderen te inspireren om met andere ogen te kijken naar de vanzelfsprekendheid van alles. Uiteindelijk wil Patricia, nadat zij de Triple Negatief BorstKanker heeft overwonnen en de Ziekte van Kahler onder controle is, trouwen met haar Grote Liefde en Promoveren in Levenskunst. Patricia is moeder van vier kinderen (21, 19, 11 en 9 jaar). Lees hier haar tweede blog!
Aflevering 2: Tussen wal en schip – de complexiteit van twee diagnoses
Kwaad worden is niet handig, zeker niet bij mensen die je nodig hebt in het traject. Terwijl mijn stem overslaat hoop ik dat de arts begrijpt dat de emotie niet zozeer gevoed wordt door frustratie, maar veel meer het gevolg is van onderdrukte angst die ik al zeven week bij me draag.
Ik had er eerst niet aan willen geloven. Dit verhaal kon niet over mij gaan: ik was immers nooit ziek. Ineens was mij verteld dat een standaard onderzoek iets aan het licht had gebracht dat er kennelijk was, maar wat ik niet voelde. Het ene onderzoek volgde het andere onderzoek op. Ik kwam onder alle scans en ondertussen bleef ik verkondigen dat ik wachtte op het bericht dat dossiers waren verwisseld. Ik dwong mezelf me niet te verliezen in onzekerheid, mezelf niet zielig te gaan voelen en zeker niet op de troepen vooruit te lopen door alles uit mijn handen te laten vallen. Aan doemdenken heb je niets en zolang ik me goed voelde zou ik alles blijven doen wat ik kon. Er moest eerst maar eens een heldere diagnose komen. En die kwam: ik was dubbel in de prijzen gevallen.
De internist, gespecialiseerd in de Ziekte van Kahler, zit voor mij, maar kan nog niet zeggen hoe het behandelplan eruit gaat zien. Eerst moet de borstkanker worden behandeld en daar gaat zij niet over. Mijn zorgvuldig opgestelde vragen worden allemaal terzijde geschoven, want die zijn voor de oncoloog. Zij kan er niets over zeggen. Waarom heeft ze me dan laten komen?
Het voelt alsof ik van het kastje naar de muur wordt gestuurd, ergens tussen wal en schip ben beland omdat er nu ineens twee artsen over mijn behandeltraject gaan. Er is verschil van inzicht waar eerst mee te beginnen en door miscommunicatie is een scan die nog van de lever gemaakt zou worden nog niet ingepland. Ik sta op onder het mom dat we dan niet langer gebruik hoeven te maken van elkaars tijd. Het is de onmacht die zich vermomt als frustratie – en terwijl ik wegloop voel ik me er al schuldig over. Deze artsen doen ook maar hun best. Ik ben gewoon een complex geval. Maar misschien heeft mijn emotie wel het effect dat ik wil bereiken: niet meer praten, maar actie. Opereren, aan het infuus, wat dan ook. Zo snel mogelijk. Alsjeblieft.