De Verhalenpoli – online –
Patricia van Santen de Hoog is afgestudeerd kinderpsycholoog en werkzaam als projectcoördinator voor Kids College Apeldoorn. Zij omschrijft zichzelf als “regelneef” waarbij het er vaak om gaat om mooie leerervaringen voor kinderen te organiseren. In haar vorige woonplaats heeft zij een cultureel centrum opgezet met als doel kinderen en tieners meer in aanraking te laten komen met kunst en expressie. Zelf is Patricia ook altijd bezig geweest met pianospelen en zingen, plus het schrijven van verhalen.
Kort geleden is een website live gegaan (www.suzannefazant.nl) waarop Patricia blogs plaatst met het doel bij te dragen aan de feministische bewustwording van mannen en vrouwen. Zij vindt dat onbewuste processen in de samenleving beter belicht moeten worden, opdat we de achtergronden van ons gedrag en onze twijfels beter kunnen begrijpen.
Nu er recent een dubbele kanker is gediagnosticeerd bij Patricia, besloot zij dat het tijd was om ook hierover te schrijven; zij zoekt handvatten om te leven om de kanker heen en hoopt anderen te inspireren om met andere ogen te kijken naar de vanzelfsprekendheid van alles. Uiteindelijk wil Patricia, nadat zij de Triple Negatief BorstKanker heeft overwonnen en de Ziekte van Kahler onder controle is, trouwen met haar Grote Liefde en Promoveren in Levenskunst. Patricia is moeder van vier kinderen (21, 19, 11 en 9 jaar). Lees hier haar derde blog!
Aflevering 3: Opgesloten in een wazige watten wereld
Mijn moeder blijft me aankijken, maar spreekt dit keer haar advies niet meer uit. Wat haar betreft moet ik veel rusten en zeker geen dingen doen die inspanning kosten. Aan de andere kant is gezegd dat in bed blijven liggen ook niet goed is. Ik zal dus toch, nu de eerste chemokuur alweer drie dagen geleden is toegediend, wel weer íets mogen.
Als mijn moeder een dag later weg is, begint het vanzelf: ik schuifel door het huis, maak eten, kinderen waaien aan en overspoelen me met hun bezigheden, boodschappen moeten worden gedaan. Ik besluit maar even de auto te pakken en te doen wat nodig is.
Bij een stoplicht voel ik warme tintelingen in mijn gezicht. Er trekt een waas over, alsof er ineens een wolkendek neerdaalt die de wereld in mist verpakt. Ook de hoofdpijn komt weer opzetten. Met mijn vingertoppen masseer ik even mijn slapen. Erbij blijven! Als ik weer rijd ben ik me meer bewust dan ooit wat ik aan het doen ben: schakelen naar 2, doorschakelen naar 3, bochtje draaien, voorzichtig.
Eenmaal geparkeerd bij de supermarkt blijf ik even zitten. Het kloppen in mijn hoofd is sterker geworden. Deur open, even frisse lucht. Ik weet dat ik veilig heb gereden – juist omdat het automatisme waarmee je anders de auto bestuurt, er nu niet was. Ik was volledig gefocust op het rijden en ben nu doodmoe. Dit doet de chemo dus met me.
Voor iemand die altijd vanuit het hoofd leefde, is het moeilijk om ineens begrensd te worden door het lichaam – maar ik moet het onder ogen zien dat ik inderdaad niet alles meer kan en ik meer energie nodig heb om gewone dagelijkse dingen te doen. Net zoals mijn moeder me had gezegd.
Ik zal het haar maar niet vertellen…. ze maakt zich al zoveel zorgen. Rond de kanker zijn het niet alleen mijn eigen emoties waar ik mee heb te dealen, het zijn ook de emoties van anderen waar ik mee wordt geconfronteerd. Maar net zomin als mijn moeder de kanker van me kan overnemen, iets wat ze graag had gewild; kan ik haar zorgen wegnemen of verzachten. Ik kan er alleen voor kiezen om soms niet alles te zeggen. Daarom houd ik deze actie maar even voor mezelf.