Ontmoetingen in de spreekkamer

Jeroen Martijn Plette werkt als specialistisch verpleegkundige oncologie/ psychosociaal therapeut. Iedere werkdag begeleidt hij mensen die te maken hebben met de diagnose kanker. Zijn luisterend oor, bevlogenheid en rust geven veel mensen een vertrouwd gevoel. Verlies, rouw, woede, angst en berusting zijn thema’s waar hij met mensen in zijn spreekkamer over praat.

In De Verhalenpoli – online – neemt Jeroen-Martijn jullie maandelijks mee in zijn ontmoetingen in de spreekkamer. Zijn columns zijn gevat, grappig, ontroerend, verrassend en leerzaam. Zijn verhalen zorgen voor een lach en een traan. Wil je reageren op zijn columns of heb je zelf een verhaal dat je wilt delen n.a.v. van ‘Ontmoetingen in de spreekkamer’? Mail naar info@heldenbureau.nl

Ontmoetingen in de spreekkamer: Aflevering 3

Altijd komen ze samen naar onze polikliniek. Twee neven. Ze zijn ver in de zeventig en, zoals ze zelf zeggen, “de prater” en “de stille”. Verweven met elkaar en met elkaars leven. Ze komen uit mijn geboortedorp en dat schept gelijk een band. Mijn vader kennen ze uit de fietsenwinkel en mijn moeder via via. Ook zijn er nog talloze banden met bekenden van mij. De verhalen zijn talrijk. Ik koester de gesprekken met deze twee mannen, want het brengt mijn overleden geliefden weer even terug.

De kanker is meedogenloos en komt snel na behandelen weer terug. Weer ontmoeten we elkaar in mijn spreekkamer. Ondanks het slechte nieuws vallen mij de glanzende ogen van beide mannen op. Ik benoem wat ik zie. Er verschijnt een glimlach op hun gezicht naar aanleiding van mijn vraag.

Voor mijn ogen zie ik hoe de één de ander bij de hand pakt. Liefdevol en bijna teder. In één enkele seconde valt het kwartje bij mij. Ze vertellen. Al meer dan 60 jaar zijn ze geliefden, metgezellen in het leven, verbonden via het hart. Levend in een tijd en dorp waar het niet gewoon was om uit te komen voor wie je bent en van wie je houdt, bleek  voor hen dit de manier om te leven en lief te hebben.

Door als neven naar buiten te treden konden ze een huis delen en een leven lang samen zijn. Ze vertellen over de twee slaapkamers in hun huis: één  voor samen en de ander ingericht voor de buitenwereld. Die werd nooit gebruikt. Er is geen verbittering of spijt, maar wel opluchting om eindelijk de waarheid te kunnen spreken.

Ik ben ontroerd, want ooit was er in hetzelfde dorp een jongeman die ook zocht naar de moed om uit te komen voor wie hij was. Die jongeman ben ik! Het past in dit gesprek om dat te benoemen en we proosten – met koffie – op uit de kast komen.

Twee maanden later krijg ik van de secretaresse een overlijdenskaart overhandigd. Ik maak deze open en lees de tekst. “De prater” is overleden. En dan valt mijn oog op de verdere tekst. Ik zie dat bij “ De stille” staat vermeld dat hij zijn levenspartner was. Ik ben diep ontroerd dat deze liefde toch een plek en woorden heeft gekregen én aan het eind van het leven in het licht mocht komen. Want de liefde telt….altijd !