// Karin Beumer in De Verhalenpoli – online – //
Karin is oprichtster van Het Regelbureau en beschrijft zichzelf als een stoere vrouw met een vleugje romantiek. Ze is moeder van Thijmen en Tygo. Samen met haar man Chris en haar zonen woont ze in Apeldoorn, maar ze heeft ook wat Canadees bloed. Met het Regelbureau neemt ze werk uit handen van ondernemers. Ze zorgt dat hun agenda op orde en hun hoofd leeg is. Haar organiserende en creatieve kwaliteiten zet ze hier voor in.
Karin loopt al jaren met een idee rond. Ze wil haar persoonlijke ervaringen tijdens en na de zwangerschappen van haar twee zonen delen met anderen. Maar. Hoe doe je dat? Waar begin je? En. Hoe worden de herinneringen in haar hoofd een echt verhaal?
In De Verhalenpoli – online – neemt Karin je in haar blogs mee in haar zoektocht naar de juiste vorm voor haar verhaal. Ben je nieuwsgierig naar de tweede aflevering ‘Schrijf ik het juiste?’ Lees hier verder.
Schrijf ik het juiste?
De eerste Verhalenpoli – werkplaats – . Jemig, dat was best een ding, hoor! Kom je daar die zaal in en dan wordt er van je verwacht dat je aan de slag gaat met je verhaal. Nah ja, niemand verwacht natuurlijk iets, maar mijn eigen verwachtingen waren wel super hoog gespannen. Hoe gaat mijn schrijversreis eruit zien? Heb ik over héél lange tijd misschien mijn eigen boek in handen? Even weer terug naar de werkelijkheid. Karin….er is nu nog niets en wie weet wat de uitkomst wordt. Misschien ook wel helemaal niets……
Voordat ik de eerste woorden op papier zet, helpt ervaren Storyteller Desiree Mekke mij om de basiskaders een beetje helder te krijgen. Er zit zoveel in mijn hoofd, hoe ga ik dat gestructureerd op papier zetten. Na wat brainstormen, staat er een conceptindeling op papier. Ik zet mijn vingers op het toetsenbord en begin ik maar gewoon met tikken. De letters vliegen eruit. Er ontstaat een innerlijke drive om mijn verhaal eruit te gooien. Om mijn ervaringen te delen, om mijn verhaal te vertellen. Heerlijk zeg. Hopelijk houd ik dít gevoel tijdens het hele proces vast.
Veel te snel is de eerste Verhalenpoli voorbij en het eerste stuk staat op papier. Zal ik het voorlezen aan de anderen, voldoet het wel aan de eisen van storytelling, is het wel leuk genoeg geschreven? Wat een twijfels! Ik merk dat ik bevestiging nodig heb om te horen of ik op de juiste weg ben. De anderen willen horen wat ik geschreven heb. Ik zucht, ik druk de kriebel in mijn onderbuik weg, ik kuch en ik start….. Na afloop kijk ik iedereen heel verwachtingsvol aan…..er wordt geknikt. Een van de reacties: “Wow, dat kwam binnen. Ik ben benieuwd naar hoe je verhaal verder gaat. En je schrijft lekker.”…… wat een opluchting, zeg! Ik glimlach en denk okay, dan ga ik op deze voet verder.
Maar na dat euforische moment slaat een paar dagen later toch de twijfel toe……schrijf ik wel het juiste op, is het wel juist wat ik schrijf, is het wel hoe het echt gegaan is of is het mijn perceptie geworden van de werkelijkheid. Maar één manier om daar achter te komen en dat is mijn dossiers op te vragen bij iedereen die mij heeft geholpen in die periode. Maar ben ik daar emotioneel klaar voor, om dat allemaal terug te lezen……ja, dat denk ik wel…..en ik vind het ook echt heel belangrijk dat wat ik schrijf ook werkelijk gebeurd is. Want ik wil met mijn verhaal bereiken, dat met de juiste zorg en aandacht tijdens de zwangerschap en de periode daarna, er toch iets meer roze wolken gecreëerd kunnen worden en dat mama’s en nieuw geboren baby’s een fijnere start samen hebben. En dat kan in mijn ogen alleen door te delen wat er echt gebeurd is.
De kraamdossiers van mijn jongens heb ik er inmiddels bij gezocht, het berichtje naar de huisarts is verstuurd en het ziekenhuis is gebeld. Heel benieuwd wat het met mij gaat doen om dit terug te lezen. Maar ook hoe ik het ga gebruiken in mijn verhaal. Ik kijk in ieder geval de komende dagen verwachtingsvol naar mijn online en offline brievenbus.