Het is weer dinsdag. Tijd voor een nieuw verhaal. Dit keer een parabel geschreven door Annemiek van der Velden. Het gaat over stille helden. Hoe actueel in deze tijd! Neem tien minuten en vind je eigen vergelijking met onze Corona situatie.

Ω

 

Hoe Moederdag en Vaderdag zijn ontstaan.

In een mooi klein bos leefden verschillende dieren samen.
Zo kon je er reeën zien springen en er woonden een paar hazen. Ook kleine bosmuizen en heel veel vogels hadden in het bos hun huis. En heel soms kon je de vos langs de rand van het bos zien lopen, op zoek naar een lekker hapje.

Op een dag tikte een specht tegen de schors van een boom en plots viel er een heel groot stuk schors naar beneden. Binnen de kortste keren bleek dat de bomen hun schors aan het verliezen waren. Ze leken ziek te zijn! Alle dieren raakten in paniek, hoe moest dat nu met hun mooie kleine bos waar ze zo graag woonden? De dieren kwamen samen om te overleggen wat ze nu moesten doen.

Alle dieren, behalve de spechten. Zij voelden zich schuldig, zij pikten altijd in de schors van de bomen, zouden zij er de oorzaak van zijn dat de bomen ziek geworden waren? Ze durfden zich niet meer te vertonen in het bos en hun getik was nergens meer te horen.

De dieren keken allemaal naar de kraai en de buizerd. Zij waren per slot van rekening grote vogels die ver konden vliegen. Moeder kraai wilde wel naar het Noorden vliegen, zij was slim, kon goed vragen stellen en goed luisteren en onthouden. Vader buizerd wilde naar het Zuiden, hij was sterk en hield van avontuur. In het Zuiden was hij nog nooit geweest. Alle dieren vonden dat een goed idee!

De twee vogels werden uitgezwaaid en de dieren zeiden: “wat een helden hé! Zij gaan voor ons heel ver op pad”. Ondertussen verlieten de duiven het bos, die zochten een ander plek, en ook sommige andere dieren wachtten niet langer en vertrokken.

De bosmuizen bleven wonen bij de wortels van de bomen waar ze hun holletjes hadden. Zij hadden hun eigen plan bedacht, naar hen was niet geluisterd bij het dierenoverleg… daarvoor maakten ze te weinig lawaai. Ze zorgden elke dag en elke nacht voor de wortels van de bomen, wie weet zou dat helpen?

Ook vader kraai en moeder buizerd waren nog in het bos, met hun jongen. Zij keken elke avond reikhalzend naar de lucht of hun partner al terug kwam. Alleen zorgen voor de jongen was zwaar en ze waren ook nog ongerust over de verre reis van hun partners.
De spechten zaten bij elkaar en soms, voorzichtig tikten ze tegen een al los zittend stuk bast, ze moesten toch eten! Maar ze tikten zo zachtjes dat niemand ze hoorde.

Na een lange, lange tijd kwamen bijna tegelijkertijd moeder kraai en vader buizerd weer terug in het kleine bos. De kraai uit het Noorden en de buizerd uit het Zuiden.
De dieren die nog in het bos woonden, kwamen samen om te horen wat de verre reis had opgeleverd. De buizerd begon, al werd hij regelmatig onderbroken door moeder kraai. Hij had in alle bossen gehoord dat sommige bomen hun bast gingen verliezen, maar dat dat zo hoorde in de natuur.

Er was een grote droogte geweest. De sparrenbomen konden daar minder goed tegen en op den duur gingen die dood. Dode bomen horen ook in het bos, daar zorgen ze weer voor huizen en voedsel voor andere dieren. En ze moesten vooral goed zorgen voor de jonge bomen die alweer in het bos aan het groeien waren zei moeder kraai.

Alle dieren haalden opgelucht adem. De bomen waren niet ziek, maar het kwam door de droogte. Het hoorde er bij. Ze bedankten moeder kraai en vader buizerd heel hartelijk! Wat dapper dat ze zo ver op reis waren gegaan en hun dit goede nieuws konden brengen.

Er kwam een groot feest in het kleine mooie bos, waar alle dieren samen de hele nacht zongen en aten. Ook de spechten kwamen weer uit hun holen en tikten er op los. Alle dieren? Nee… vader kraai en moeder buizerd waren zo moe van al het zorgen, die sliepen.

Toen moeder kraai uiteindelijk bij haar nest kwam, zag ze daar vader kraai moe en wat mager zitten, maar haar jongen zagen er geweldig uit! Daar had hij heel goed voor gezorgd. En vader buizerd zag in zijn nest een vermoeide moeder buizerd met energieke jongen die van alles wilden gaan ondernemen.

Moeder kraai en vader buizerd riepen de volgende dag alle dieren bij elkaar. Ze zeiden dat op het feest niet iedereen was geweest. En dat vader kraai en moeder buizerd er voor hadden gezorgd dat thuis hun jongen goed groeiden en gelukkig waren.
De dieren besloten toen samen dat er een speciale dag moest komen één voor alle moeders en één voor alle vaders.

En die dag vieren we nu nog steeds!