Dinsdag, verhalendag.

Weer een nieuw verhaal in ‘De Verhalenpoli’ -online- . Dit keer over Harm. Over wensen, verwachtingen en koeien! Het is geschreven door Wilfred van der Maas.

 

 

Ω

‘Een bitje lop’n buut’n’  

Rustig grazend, in de groene wei, staan vijf zwart-witte koeien. Als ik aan kom rijden vallen ze mij direct op. Achter de koeien staat een oude boerderij. Het rieten dak is verweerd. De grote schuren zijn leeg, de hooiberg staat er verlaten bij en de tractor heeft lang geen rondje meer gereden. Het lijkt of de tijd stil staat op deze plek.

Binnen tref ik Harm. Een boer in ruste, maar niet helemaal. Zijn vijf koeien illustreren de grote liefde voor het boerenleven. Écht afscheid nemen lukt nog niet.

Harm is het afgelopen half jaar achteruit gegaan. Fysiek, maar ook geestelijk heeft hij veel ingeleverd. Een aantal weken terug is Harm gevallen op de deel. Met veel moeite kregen zijn zoon en vrouw hem weer overeind. Het leek met een sisser af te lopen.

Maar?  Sinds de val komt Harm bijna niet meer in de benen. Het opstaan, verplaatsen en laat staan lopen kosten ongelooflijk veel moeite.

De huisarts verwijst Harm naar onze fysiotherapiepraktijk. ‘Of je wat kan bereiken weet ik niet, maar Harm wil graag blijven wonen op de boerderij, ondanks alles’, vertelt hij mij aan de telefoon. toe.

Al luisterend naar Harm ontrafel ik zijn wensen en verwachtingen. (Ik moet soms mijn best doen hem goed te begrijpen, want hij praat voornamelijk ABD – Algemeen Beschaafd Dialect)

Zijn grootste wens? ‘Een bitje lop’n buut’n’ zegt hij. Tevreden met weinig, maar zelf rondlopen op zijn erf. Zelf buiten naar de koeien kijken, in plaats van achter het raam binnen. Zelf nog even boer zijn. Ondanks zijn dialect, een duidelijke hulpvraag!

Of Harm ooit nog zelf richting de wei kan lopen om zijn  koeien te bekijken? Ik weet het niet. We gaan in ieder geval aan de slag om te oefenen met “lop’n”!

Ω