Gun jezelf vijf minuten…. en lees dit prachtige verhaal van Desiree Mekke! 
Deze week een prachtig kort verhaal van Desiree. Je kent haar van gedichten, maar deze keer verrast ze ons met een persoonlijk verhaal waar een onveilige jeugd, de kracht van schrijven en een plek een andere betekenis voor jezelf geven samenkomen!
Het schoolgebouw.
Mijn lijf is onrustig. Een snelle hartslag, hoge ademhaling, bibber in mijn stem. En. Waarom zitten mijn tranen zo hoog?
Natuurlijk, het is spannend genoeg om mezelf aan te bieden als schrijver voor De Verhalenpoli. Altijd weer die twijfels. Is wat ik schrijf interessant en goed genoeg om anderen te boeien? De afspraak met Bas is snel gemaakt. De locatie waar we elkaar ontmoeten is hooguit tien minuten fietsen.
De oude LTS aan de Molenstraat is al lang geen school meer. Het is een verzamelgebouw geworden voor (kleine) bedrijven met de naam : ‘Tot 2021’.
Ik stap de drempel over en maak een tijdreis….
Vanaf mijn 10e jaar woonde ik bij een pleeggezin in Vaassen. De vader van het gezin was leraar en adjunct-directeur op de LTS, ja op deze school waar ik nu een voet over de drempel zet. Deze man had twee gezichten. Op zijn werk was hij een gerespecteerde man. . Hij had aanzien en door zijn functie veel invloed op het wel een wee van deze school. Mijn pleegvader was thuisdominant en onvoorspelbaar. Zijn woede aanvallen kwamen altijd onverwacht. Als meisje van tien jaar had ik al veel meegemaakt. Bij de eerste ontmoeting van dit gezin voelde ik al dat het er niet pluis was.
Nu voor dit verhaal wil ik niet verzanden in allerlei details. Wat belangrijk is dat mijn jeugd gekenmerkt is door onveiligheid.
Ik geef Bas, oprichter van Heldenbureau, een hand en we lopen zijn kantoor binnen. Nu ik dit schrijf weet ik het nog. Ik probeerde, met man en macht, om niet flauw te vallen en vooral niet te laten merken dat ik mij ongemakkelijk voelde. We wisselden onze liefde voor verhalen uit. Bas was enthousiast over mijn gedichten en ging met zijn collega Wilfred kortsluiten om mij als gastschrijver aan De Verhalenpoli te koppelen.
Een week later sprak ik Bas opnieuw. Weer met mijn lijf in alarmstand. Ik had de bundel: ‘zwijgen helpt niet’ meegenomen. De bundel die ik samen heb gemaakt met mijn voormalig pleegbroer. Zijn vader was mijn pleegvader. Ook hij heeft te maken gehad met de woede en de onvoorspelbaarheid van deze man.
Ik besloot op dat moment Bas een inkijkje te geven in mijn gemoedstoestand. Ik legde uit, dat ik door de locatie van deze voormalige LTS een tijdreis maakte. Dat mijn laatste gedichtenbundel (toen mijn laatste bundel) ging over die periode. Dat ik graag voor De Verhalenpoli gedichten wilde schrijven en dat huiselijk geweld ook een thema in de zorg moest zijn. Achteraf gezien weet ik nog steeds niet goed of ik duidelijk was. Soms voelde het tegenstrijdig. Aan de ene kant wilde ik Bas duidelijk maken dat ik aandacht aan het thema ‘onveilige jeugd’ wilde schenken met mijn gedichten. Aan de andere kant was ik meer dan mijn ervaringen die ik als kind heb opgedaan. Ik twijfelde of mijn boodschap over was gekomen bij Bas.
Bas twijfelde niet en onze samenwerking kwam tot stand. Ik twijfelde nog wel. Gedichten lezen is minder geliefd onder een groter publiek. Toch voel ik een positieve resonantie, wanneer mijn gedichten worden gedeeld binnen De Verhalenpoli.
Ondertussen kwam het idee op, om samen met Bas, een soort lesprogramma te schrijven. Dit om toekomstige beroepsbeoefenaars bewust te maken van de signalen van onveilig opgroeien. Het zou een programma worden ondersteund met gedichten van mijn hand. Nog steeds zou ik dit idee verder willen vormgeven…
Verder had ik enorm de behoefte om nog één bundel helemaal zelf te maken van mijn reis van een onveilig kind naar nu een volwassen vrouw die met verbeeldingskracht het leven tegemoet treedt. Opnieuw twijfel. Toch aan de slag. Naast dit schrijfproces heb ik mij aangemeld bij het schadefonds voor slachtoffers in de jeugdzorg (commissie de Winter).
Ook deed ik mee aan de Masterclasses van De Verhalenpoli. Helaas door Corona was dit online. Vanaf oktober komen we de laatste woensdagmiddag in de maand fysiek op gepaste afstand bij elkaar. Deze bijeenkomsten vinden ook weer plaats in….. het oude schoolgebouw.
Waar gaat het verhaal heen denk je misschien?
Voor mij is het gebouw ‘Tot 2021’ nu niet meer los te koppelen van De Verhalenpoli. Het is een voorbeeld van akelige herinneringen transformeren naar een mooie bestemming. Misschien is het dan ook niet toevallig dat ik juist in oktober, op de laatste woensdagmiddag van die maand, gebeld werd door het schadefonds. Zij deelden mij mee dat ik een schadevergoeding toegekend krijg als ‘slachtoffer van de jeugdzorg’.
Naast deze erkenning kwam op vijf november mijn laatste gedichtenbundel uit: ‘(G)een veilig thuis. Op veertien november heb ik samen met Daniëlla, die prachtige muziek maakt, en Kirsten, die heel goed inhoudelijke en boeiende lezingen geeft, mijn bundel gepresenteerd.
Natuurlijk hebben we dit gedaan in de ‘Hanging Around’ een fijne plek in….. het oude schoolgebouw.