‘De Verhalenpoli’ -online- 

Dinsdag. Tijd voor een nieuw verhaal in ‘De Verhalenpoli’ -online- . Dit keer een column die Bas Schepers eerder schreef over zijn oma.

Ω

Dat zijn beste bommen!

Als ik de deur open doe zie ik haar. Ze is in diepe slaap, zweetdruppels parelen op haar voorhoofd en haar ademhaling is onrustig. Het natte washandje hangt over het bedhek. Ik besef dat de laatste halte voor haar nu heel erg dichtbij is. Ik voel een traan opkomen, maar ik merk bij mijzelf vooral dankbaarheid. Ze is 90 jaar en ik heb er 41 van mogen meemaken. Ze dacht altijd eerst aan de ander en haar wil om te leven, ondanks tegenslagen, is ongeëvenaard.

Ik pak een stoel en ga bij haar bed zitten. Ze ligt met haar gezicht naar mij toe, maar ze hoort en ziet mij niet. Ik heb haar hand vast en kijk naar linker ringvinger. Twee ringen. Zolang ik mij kan herinneren draagt ze haar eigen trouwring en die van haar man. Hij is vierendertig jaar geleden overleden, maar nog steeds in haar hoofd, hart en om haar vinger. Ze blijft hem trouw.

Bij het zien van de ringen schieten allerlei verhalen door mijn hoofd en ik voel een glimlach op mijn gezicht. Eén herinnering over mijn oma zit als beton in mijn geheugen gegoten. Ik neem jullie mee naar mijn kinderjaren.

Ik ben 10 en zit op vrijdagavond vlak voor de televisie op de grond. Mijn oma zit achter mij op de bank. Ik ben stil en kijk niet achterom. Ik weet dat over vijf minuten Hannibal, Murdoch, B.A. en Face op het scherm verschijnen. Van mijn vader mag ik de avonturen van deze helden nog niet zien. Teveel fluitende kogels, rondvliegende auto’s en rake vuistslagen. Nu mijn oma oppast ga ik voor mijn kans. Mijn strategie bestaat uit stil zitten en niet praten.

Ik hoor de tune en de vier mannen verschijnen. Het avontuur begint. Nog steeds durf ik niet om te kijken en heb mijn drinken naast mij neer gezet. Mijn oma is aan het breien en lijkt geen oog te hebben voor de televisie en voor mij. Een kwartier later is het zover; de kogels vliegen in het rond en de vier heren schakelen tientallen tegenstanders met gemak uit.

Mijn oma kucht. Ik draai mij om en kijk verschrikt naar de bank.
‘Dat zijn beste bommen’, hoor ik mijn oma zeggen. Ze kijkt mij aan, glimlacht en gaat verder met breien. Een week later kijk ik samen met mijn vader naar The A-team.
Dit was mijn oma ten voeten uit. Nooit op de voorgrond, altijd vriendelijk en meer invloed op anderen dan je denkt. Stel dat Donald Trump zo’n oma had gehad?