De Verhalenpoli – online –
Patricia van Santen de Hoog is afgestudeerd kinderpsycholoog en werkzaam als projectcoördinator voor Kids College Apeldoorn. Zij omschrijft zichzelf als “regelneef” waarbij het er vaak om gaat om mooie leerervaringen voor kinderen te organiseren. In haar vorige woonplaats heeft zij een cultureel centrum opgezet met als doel kinderen en tieners meer in aanraking te laten komen met kunst en expressie. Zelf is Patricia ook altijd bezig geweest met pianospelen en zingen, plus het schrijven van verhalen.
Kort geleden is een website live gegaan (www.suzannefazant.nl) waarop Patricia blogs plaatst met het doel bij te dragen aan de feministische bewustwording van mannen en vrouwen. Zij vindt dat onbewuste processen in de samenleving beter belicht moeten worden, opdat we de achtergronden van ons gedrag en onze twijfels beter kunnen begrijpen.
Nu er recent een dubbele kanker is gediagnosticeerd bij Patricia, besloot zij dat het tijd was om ook hierover te schrijven; zij zoekt handvatten om te leven om de kanker heen en hoopt anderen te inspireren om met andere ogen te kijken naar de vanzelfsprekendheid van alles. Uiteindelijk wil Patricia, nadat zij de Triple Negatief BorstKanker heeft overwonnen en de Ziekte van Kahler onder controle is, trouwen met haar Grote Liefde en Promoveren in Levenskunst. Patricia is moeder van vier kinderen (21, 19, 11 en 9 jaar). Lees hier haar vijfde blog!
Aflevering 5: Creatief worden in de droogte
De oncologisch verpleegkundige had wel gesproken over een droger wordende mond als gevolg van aangetaste slijmvliezen door de chemo, maar dat die opdroging ook zou gelden voor de slijmvliezen rond de vagina hoor ik pas op de gespreksgroep van stichting k’Leef. We zitten in een huiskamer met een groepje van tien vrouwen van verschillende leeftijden en het thema van vandaag is “Borstkanker en je relatie”.
Diverse vrouwen vertellen over “het leven voor en na de kanker” en dat ze, ook al zijn ze geheel genezen verklaard, nog steeds geen energie hebben. En zeker niet voor seks. Het feit dat er bij diverse vrouwen borsten zijn geamputeerd helpt natuurlijk ook niet mee. De mannen die uit eigen beweging een stapje terug hebben gedaan, om een gehavend lijf niet meer te forceren voor een polonaise, worden geroemd.
Ik hoor het aan, met respect voor ieders verhaal – maar voel me geen onderdeel van de groep. Mijn inzet is een leven ná de kanker net als vòòr de kanker. Dat ik me ook blijvend anders zou kunnen voelen, is niet iets dat ik wil horen. Mijn situatie is hierin ook niet te vergelijken met deze vrouwen: mijn lief en ik zijn nog maar net tweeënhalf jaar samen en hebben juist een moeilijke periode achter de rug waarin we moesten vechten om bij elkaar te mogen zijn. Bij hem voel ik me geborgen en gezien, met hem wil ik juíst vrijen. Dat mijn lichaam niet helemaal meer vertrouwd reageert, kan ik nu begrijpen vanuit de kennis van opdrogende slijmvliezen. Alles voelt anders met chemo in je lijf.
De oudere vrouwen, vergroeid in hun relatie, zijn veilig in de afgesproken vanzelfsprekendheid om ondanks alles samen te blijven. Ik voel me veel kwetsbaarder – ook al weet ik dat dat niet nodig is. Wij zijn dan misschien wel kort bij elkaar, maar we zijn wel veel meer samen dan ik ooit met mijn ex ben geweest. Ik ben blij dat ik mijn ziekte niet met hem hoef te delen. We waren zo gewend geraakt aan het langs elkaar heen leven, dat de stilte in onze relatie tijdens de bezoekuren pijnlijk confronterend zou zijn geweest.
Nu mag ik aan mijn ziekbed de hand kan vasthouden van wie ik houd. En gelukkig zijn wij creatief: te midden van die andere factoren die het moeilijk maken, kunnen wij ook die droogte wel aan.