Ontmoetingen in de spreekkamer

Jeroen-Martijn Plette werkt als specialistisch verpleegkundige oncologie/ psychosociaal therapeut. Iedere werkdag begeleidt hij mensen die te maken hebben met de diagnose kanker. Zijn luisterend oor, bevlogenheid en rust geven veel mensen een vertrouwd gevoel. Verlies, rouw, woede, angst en berusting zijn thema’s waar hij met mensen in zijn spreekkamer over praat.

In De Verhalenpoli – online – neemt Jeroen-Martijn jullie maandelijks mee in zijn ontmoetingen in de spreekkamer. Zijn columns zijn gevat, grappig, ontroerend, verrassend en leerzaam. Zijn verhalen zorgen voor een lach en een traan. Wil je reageren op zijn columns of heb je zelf een verhaal dat je wilt delen n.a.v. van ‘Ontmoetingen in de spreekkamer’? Mail naar info@heldenbureau.nl

 

Uitgestelde rouw

Er zijn van die gesprekken die mij diep raken en die blijven rondzingen in mijn hoofd. Dit was zo’n gesprek. Het zou eigenlijk gaan over leven met een chronische kwaadaardige ziekte en de impact daarvan.

Aan mijn bureau zit een vrouw van rond de 60 jaar. Ze is wat gespannen, maar met een diepe bereidheid om in gesprek te gaan. Al snel komen we op het verlies van haar vader, bijna 50 jaar geleden. Een verlies met grote impact op haar leven. Deze gebeurtenis heeft tot op de dag van vandaag diepe sporen nagelaten.

Vader was altijd ziek, alhoewel geen van de kinderen wist wat er eigenlijk aan de hand  was. Geruchten over de grote K zijn er wel. Het woord kanker werd echter niet genoemd. Haar vader werd steeds zieker en teerde langzaam weg. Dit op een bed in de serre. Na de begrafenis werd er nooit meer over hem gesproken. Haar moeder was niet bij machte om er te zijn, voor haar kinderen, in dit grote verdriet. Zij stierf kort daarna. Mijn patiënte gelooft dat het een gebroken hart moet zijn geweest.

Zelf kon zij geen woorden geven aan haar verdriet en de rouw leek naar binnen te keren in haar. Boosheid, ruzies en conflicten werden onderdeel van haar leven. Een leven vol onverklaarbare lichamelijke klachten. Ze beschrijft aan mij hoe ze het gevoel heeft dat de rouw zich in haar lijf vast heeft gezet. Over haar vader sprak ze nooit meer. Niet met haar partner, haar broers of met vrienden. Wel bezocht ze, af en toe, de urn in de urnenmuur op het kerkhof van haar geboortedorp.

Haar eigen diagnose en besef van sterfelijkheid brachten beweging en de uitnodiging alsnog ruimte te maken voor haar vader en de invloed die zijn sterven op haar had. Rouwen 50 jaar na dato.

Ik nodig haar uit om de naam van haar vader te noemen en om over hem te vertellen wat ze nog weet. Haar stem hapert en tranen vloeien, maar ze praat.. Ik ben vereerd dat ik haar getuige mag zijn in dit delen, vertellen over dit grote verlies en woorden geven aan dat wat zo lang verborgen is geweest. Ik luister met een brok in mijn keel. Het raakt ook aan het verlies van mijn vader, nu 21 jaar geleden.

Moedig gaat ze in de weken erna aan de slag om haar partner te vertellen wat ze nooit gedeeld heeft. Haar nog levende broer mag haar vertellen over zijn herinneringen en hoe het sterven voor hem is geweest. In haar huis krijgt haar vader een altaar met foto’s, kaarsjes en schelpen, want hij hield zo van de zee

Er komt letterlijk meer adem en ruimte. Ze gaat minder gebukt. Haar ogen stralen. Na drie gesprekken voelt ons contact voor ons allebei voltooid en volledig. We ronden af. Als dank krijg ik een kleine schelp.