Ontmoetingen in de spreekkamer
Jeroen-Martijn Plette werkt als specialistisch verpleegkundige oncologie/ psychosociaal therapeut. Iedere werkdag begeleidt hij mensen die te maken hebben met de diagnose kanker. Zijn luisterend oor, bevlogenheid en rust geven veel mensen een vertrouwd gevoel. Verlies, rouw, woede, angst en berusting zijn thema’s waar hij met mensen in zijn spreekkamer over praat.
In De Verhalenpoli – online – neemt Jeroen-Martijn jullie maandelijks mee in zijn ontmoetingen in de spreekkamer. Zijn columns zijn gevat, grappig, ontroerend, verrassend en leerzaam. Zijn verhalen zorgen voor een lach en een traan. Wil je reageren op zijn columns of heb je zelf een verhaal dat je wilt delen n.a.v. van ‘Ontmoetingen in de spreekkamer’? Mail naar info@heldenbureau.nl
Aflevering 6 van ‘Ontmoetingen in de spreekkamer.’
Ze kijkt me verdrietig aan en in haar ogen zie ik verwarring. Na bijna een jaar zijn haar behandelingen tegen kanker klaar. Chemokuren werden gevolgd door twee operaties. Na de operaties volgden bestralingen. Tot slot kreeg ze een anti-hormonale therapie. Ongemakkelijke bijwerkingen en tegenslagen werden vol goede moed en optimisme gedragen en er was altijd een sterk geloof in genezing. Bij thuiskomst na de laatste bestraling waren er slingers en taart. Haar geliefde en kinderen wilden het einde van een lange, donkere periode vieren. Alleen was dit niet wat zij voelde; er was geen vreugde, geen opluchting, geen feestgevoel.
Haar missie was door de behandelingen komen en die missie is nu ten einde. Het rare houvast, dat deze behandelperiode haar gaf, is weg. Ze mist de structuur van controles, bloed prikken en zelfs van de zieke dagen. Op een uitgestippelde weg ligt ineens alles open. Haar toekomst voelt onzeker en angstig, haar herstel duurt veel langer dan gedacht. Haar hoofd wil veel meer dan haar lijf kan. Als ik vertel dat dit zwarte gat door heel veel patiënten ervaren wordt, zucht ze van opluchting. Ik spreek met haar over de worstelingen die ik zie en hoor, over de wanhoop, over de moed en het geduld. We hebben het over de beelden die er zijn als het gaat over ’klaar’ zijn met behandelen en wat er gevoeld moet worden.
Er is geen handleiding, geen standaard, geen perfecte manier van deze klus klaren. Het is weer verder gaan met alles wat er is en alles wat er niet meer is. En dan komen tranen en ruimte om te ademen. Ooit noemde iemand deze periode het bewegen van overleven naar leven.
En dat is het!