// Vaak bu’j te bang //

Dit is aflevering 5 in de rubriek ‘Vaak bu’j te bang’ van Kai Zweverink. Bas Schepers ontmoette Kai tijdens zijn werk als docent. Het klikte. De liefde voor voetbal, de Achterhoek en media zorgde voor vele gesprekken. Er ontstond een idee om aan de slag te gaan met het verhaal van Kai.

Het leven van Kai is namelijk niet zonder uitdagingen. Hij heeft Cerebrale Parese. In gewoon Nederlands; hij heeft spasme en zit in een rolstoel. Kai laat zich hierdoor niet uit het veld slaan en is een druk mannetje. Met Bas duikt hij in de reis van zijn leven. Elke maand schrijft Kai hierover voor Heldenbureau.

Aflevering 5 : Niks is onmogelijk op de Zwarte Cross

Deze column is wat later dan je van mij gewend bent. Dit heeft te maken met het onderwerp waar ik over schrijf. Ik heb het al vaker verteld. Ik ga graag met vrienden naar een tentfeest, het café, de stad of een festival. Gezelligheid met vrienden en een feestje is iets wat iedereen, van mijn leeftijd, graag wil. Als je, net als ik, in een rolstoel zit, gaat dit vaak niet vanzelf. Ik heb het voordeel dat ik nog zelfstandig mijn rolstoel in en uit kan en dat ik kameraden heb die mij helpen. Maar. Wat als je dit niet hebt of niet in de gelegenheid bent?

Ik heb al heel wat plekken, tentfeesten, cafés en festivals bezocht. De aanpassingen voor mindervaliden zijn lang niet overal even goed. Dit is zonde. Het is namelijk heel simpel op te lossen.Denk hierbij aan een plank of duwhulp voor mensen met een handrolstoel. Je kunt niet verwachten dat alles aangepast is. Maar. Als je een organisatie er niet op wijst, weet je zeker dat er niks gebeurt. Ze doen dit heus niet met opzet. Vaak is het een onwetendheid. Zelf bel ik vaak met een organisatie.

Zo werd ik, na contact te hebben opgenomen, met een heftruck de bus uitgetild bij het Reurpop festival in Ruurlo. Het jaar daarop mocht ik het festivalterrein testen op toegankelijkheid voor mindervaliden. Overal waar ik kom, kennen mensen mij. Doordat mensen mij kennen weten ze me altijd wel te vinden. Zo ook de organisatie van de Zwarte Cross. Ik ga nu sinds 2018 met vrienden naar een ‘gedoog’ camping nabij het festival. Met deze mensen heb ik destijds zelf contact gezocht, omdat ik goede verhalen over deze plek had gehoord.

In het najaar van 2017 ben ik naar die mensen toegegaan, heb ik mij voorgesteld en ze mijn situatie uitgelegd. Daarbij heb ik ook gezegd wat ik wel en niet kan en waar mijn vrienden mij hulp bij konden bieden. Zo hebben we in 2018 voor het eerst met de caravan op deze camping gestaan. Voor aankomend jaar hebben ze de schuren verbouwd waar nu douches en wc’s inzitten die toegankelijk zijn voor een rolstoel. Top!
Nu heb ik dus het geluk dat ik nog zo mobiel ben dat ik dit allemaal kan, maar wat als je dat niet kunt? In 2019 kwam de Zwarte Cross met MIVA LAS VEGAS. Een super initiatief voor mensen die extra zorg nodig hebben. Een goed begin.

In een rolstoel val je vaak al op. Als je, zoals ik, ook altijd je mond open trekt is dat helemaal het geval. Eind april werd ik benaderd door de Feestfabriek. Zij vroegen mij om eens langs te komen op kantoor. Dit om input te geven voor de festivals die zij organiseren. Dit is de Zwarte Cross, maar ook het Mañana Mañana festival.

Samen met nog vier anderen bespraken we verschillende onderwerpen. Van de toegankelijkheid van wc’s, podia en parkeerplaatsen. De organisatie gaat nu bekijken hoe ze onze input gaan gebruiken. Zoals ze zelf zeggen: onze festivals moeten voor iedereen zijn.
Grote klasse dat dit mooie bedrijf hierbij stil staat en bereid is te luisteren naar ervaringsdeskundigen. Zie het als noaberschap. Dat kan allemaal in de Achterhoek. Niks is onmogelijk op de Zwarte Cross. Nu nog een keer met een rolstoel over de megatent of het hoofdpodium heen springen?