Blogreeks ‘Vaak bu’j te bang’ – Op eigen benen staan

‘Op eigen benen staan.’

Dit is de 2e column van de nieuwe maandelijkse rubriek ‘Vaak bu’j te bang’ van Kai Zweverink voor Heldenbureau.

Oprichter Bas Schepers ontmoette Kai tijdens zijn werk als docent. Het klikte. De liefde voor voetbal, de Achterhoek en media zorgde voor vele gesprekken. Er ontstond een idee om aan de slag te gaan met het verhaal van Kai.

Het leven van Kai is namelijk niet zonder uitdagingen. Hij heeft Cerebrale Parese. In gewoon Nederlands betekent dit dat hij spasme heeft en in een rolstoel zit. Kai laat zich hierdoor niet uit het veld slaan en is een druk mannetje. Met Bas duikt hij in de reis van zijn leven. Elke maand schrijft Kai hierover in de rubriek ‘Vaak bu’j je te bang’. Deze maand ‘Op eigen benen staan.’

Op eigen benen staan

‘’Dat mag u vinden. Dat is uw mening. Ik denk dat het niet zo is. Ik kan het wel!’, zei ik.

Voor mij zat de teamleider van mijn middelbare school. Zij deelde mij mee dat ik nooit een vervolgopleiding op mbo-niveau zou kunnen doen. Op de vraag waar ze dit op baseerde, gaf ze mij dit antwoord.

‘’Iedereen die deze richting doet, gaat wanneer hij of zij klaar is naar de dagbesteding’’.

Best jammer dat mensen die je zouden kunnen motiveren, dit uit hun mond krijgen. Zeker als je bedenkt dat ik op een Voortgezet Speciaal Onderwijs (VSO) school zat. Daar mag je verwachten dat de mensen die daar werken, denken in mogelijkheden. Maar het was haar mening. Het moge duidelijk zijn dat ik er anders over dacht.

Ik kwam de kamer van de teamleider uit en kon er eigenlijk wel om lachen. Natuurlijk is het hard dat er zo over je wordt gedacht, maar juist dat motiveerde mij om te laten zien dat deze uitspraken nergens op sloegen. Het gaf me nog meer motivatie op mijn doel te halen. Een goede vervolgstudie en een baan zonder afhankelijk te hoeven zijn van een uitkering. Het maakte me niet hoe ik er kwam, als ik er maar kwam. Ik wist dat ik dit kon. Met een uitkering is niets mis, maar ik vond dat ik zo ‘normaal’ mogelijk kon deelnemen aan de maatschappij. Daar hoorde een baan en het verdienen van eigen geld ook bij.

Na het afronden van mijn middelbare school ben ik naar het mbo gegaan. Hier heb ik alle niveaus doorlopen verdeeld over verschillende opleidingen. In deze tijd heb ik vaak teruggedacht aan wat de teamleider op mijn middelbare school tegen me zei. Het maakte indruk, maar gaf ook een boost. Tijdens mijn middelbare schoolperiode had ik gelukkig ook mensen die wel in mij geloofden. Het vertrouwen dat zij in mij hadden, gaf mij nog meer motivatie dan ik al had.

Afgelopen juli ben ik afgestudeerd als Mediaredacteur op een mbo-niveau 4 opleiding aan de mbo-school Aventus in Apeldoorn. Het was gelukt. Ik had mijn felbegeerde diploma op zak. Het tegendeel was bewezen. Niks geen dagbesteding, maar een mbo-diploma! Waarschijnlijk is mijn teamleider van toen het al lang vergeten, maar haar opmerking heeft voor mij lang gewerkt als brandstof in een auto.

Na het afronden van mijn studie bij Aventus dacht ik er nog even aan om naar het hbo te gaan. Ik koos anders en ging op zoek naar een baan. Werk, geen uitkering en zelf je geld verdienen. Een volgende stap in mijn leven en een nieuwe stip aan de horizon.

Na een aantal sollicitatiegesprekken, waarbij ik het niet geworden was, werd ik uitgenodigd bij een bedrijf in Duiven. Hier hadden ze een vacature voor content creator open staan. Ik ging naar het gesprek met mijn handrolstoel. Ik geef in mijn sollicitatiebrieven nooit aan dat ik afhankelijk ben van een rolstoel. Waarom niet? Ze zien het wel als ik er ben, want een werkgever gaat toch af op iemands cv en motivatie? Vaak bu’j te bang!

Dat ik in mijn handrolstoel was gegaan, bleek achteraf een goed idee. De lift van het gebouw waar het bedrijf gevestigd zit, was namelijk defect…. Tijdens het gesprek voelde ik me serieus genomen. Ik merkte dat deze mensen mij beoordeelden op mijn kwaliteiten.

Ik gaf aan te willen werken zonder behoud van uitkering. Ze begrepen mij volledig. Ik zou worden behandeld als een volwaardige werknemer, zonder dat mijn fysieke beperking hier op enige wijze een rol in zou spelen. De enige vraag was waar ze in praktische zin rekening mee moesten houden. Aan het einde van het gesprek was ik gespannen. Wat zou ik graag bij hun werken.

Na een succesvol tweede gesprek en twee maanden proefperiode ben ik per 1 januari 2022 in dienst getreden bij Secure2Go. Een prachtig groeiend bedrijf met een superleuk team van collega’s Ik werk hier vier dagen per week en krijg volledig loon van mijn werkgever. Ik ben niet meer afhankelijk van mijn uitkering, maar verdien mijn eigen salaris.

Ondanks een lichamelijke beperking sta ik toch op eigen benen. Als je erin gelooft, voor vecht en mensen hebt die je steunen is veel mogelijk. Ik ben het levende bewijs!