Jeroen Martijn Plette werkt als specialistisch verpleegkundige oncologie/ psychosociaal therapeut. Iedere werkdag begeleidt hij mensen die te maken hebben met de diagnose kanker. Zijn luisterend oor, bevlogenheid en rust geven veel mensen een vertrouwd gevoel. Verlies, rouw, woede, angst en berusting zijn thema’s waar hij met mensen in zijn spreekkamer over praat.

In De Verhalenpoli – online – neemt Jeroen-Martijn jullie maandelijks mee in zijn ontmoetingen in de spreekkamer. Zijn columns zijn gevat, grappig, ontroerend, verrassend en leerzaam. Zijn verhalen zorgen voor een lach en een traan.

Ω

 Aflevering 4: Boos 

‘Wilt u koffie of thee?”

Hij is duidelijk. De automatenkoffie is bocht en niet te drinken. Hij kijkt mij fel en levenslustig aan en heeft zijn armen gekruist over zijn borst.

“Ik moest van de dokter maar eens met u gaan praten”, zegt hij.

Ik besluit om mijn inleiding op ons gesprek en de professionele beleefdheid te schrappen. Ik vraag aan hem of hij boos is? Deze vraag geeft hem de ruimte te vertellen hoe boos hij is; boos op parkeerkosten bij het ziekenhuis, boos op de zorgverzekeraar die het haarwerk van zijn vrouw niet gaat vergoeden, boos op hulpverleners die afspraken niet nakomen, boos over afspraken die zonder overleg worden verzet, boos op de verpleegkundige die te vaak probeert om een infuus te prikken, boos op de dokter die moeilijke woorden gebruikt en hen niet aankijkt, boos over beterschapskaarten aan iemand die niet meer beter gaat worden en boos over de buurvrouw die nooit iets laat horen.

Al luisterend zie ik dat het hem raakt. Het is geen klaagzang maar frustratie, verdriet en pijn. De woorden komen moeilijker uit zijn mond, zijn ogen worden vochtiger. Hij praat door over de boosheid op het leven en wat hen allemaal is overkomen, boos op de kanker die zijn geliefde vrouw aan het wegnemen is, boos om de machteloosheid die hij voelt. Hij kan niks doen. Af en toe veegt hij een traan weg, met zijn katoenen zakdoek. De tissues die ik aanbied zijn namelijk flutspul.

Na alle woorden is het ineens stil in mijn spreekkamer. Hij zucht diep. Voor ik de vraag kan stellen, geeft hij dat hij geen begeleiding wil. Samen met zijn vrouw redden ze het wel. Ik realiseer me hoe ik – in mijn werk- heb moeten leren luisteren, de kracht van het hart luchten niet te onderschatten en dat erkennen zo belangrijk is. Achterover leunen in plaats van oplossen.

We ronden het gesprek af. Hij staat op en geeft mij een  onhandige schouderklop. Als hij bij de deur van de spreekkamer is, draait hij zich om.

“Dit gesprek lost niets op, maar het was fijn mijn verhaal te vertellen”.

Ik vind het het mooiste compliment van de dag!

—-

De Verhalenpoli is een initiatief van Wilfred van der Maas en Het Heldenbureau. Zij willen verhalen in de zorg een podium geven en de kracht van verhalen laten ervaren. Dit doen zij door online verhalen te publiceren, podcasts te maken en werkplaatsen te organiseren.

—-