Wilfred van der Maas werkt als ouderenfysiotherapeut en behandelt veel mensen met de ziekte van Parkinson. Het werken met deze doelgroep zorgt ervoor dat zijn dagen zijn gevuld met verhalen.

De levenservaring van ouderen, de kijk op de maatschappij van zijn patiënten, hun omgang met ziek zijn en de gesprekken over verlies en rouw met hen zijn voor Wilfred ingrediënten om verhalen te schrijven.

Elke maand legt Wilfred een geleerde les in contact met zijn patiënten vast in een verhaal voor De Verhalenpoli – online -.

Deze week het verhaal ‘Soms gaat het anders’
                         

                                                                               Ω

Soms gaat het anders

Aan het eind van de middag bel ik aan bij Johanna en Dries. Het is bewolkt, de straten liggen vol met natte bladeren en het begint al donker te worden. Dries doet de deur open.

“Welkom, kom gauw binnen!”

Ik stap hun warme huis binnen. Dries gaat me voor richting de woonkamer. Hij loopt zonder rollator, een beetje wankel en zoekend naar steun richting de eettafel. We gaan zitten.

Dries heeft al jaren de ziekte van Parkinson. Johanna helpt hem waar nodig en ze hebben een druk sociaal leven. Een recente blaasontsteking en daarnaast hevige duizeligheid domineerden een aantal weken het leven van Dries. Johanna was in die periode, nog meer dan anders, zijn steun en toeverlaat. Maar na een nare val in de badkamer, moest zij haar hulp staken.

Met de hulp van hun kinderen, familie en buren zijn ze de weken doorgekomen. Inmiddels gaat het stukken beter. De hulp van anderen is afgebouwd en Dries en Johanna rooien het weer samen!

“Ik moet het dorp zo nog in cadeautjes en taart te kopen” zegt Dries. Het blijft even stil.

“Uhm, hoe ga je naar het dorp?”, vraag ik nieuwsgierig.

“Oh, gewoon lopend, dat moet ik wel kunnen…”, is zijn antwoord.

Het antwoord van Dries doet mijn wenkbrauwen fronzen. In de schemering, op natte wegen en een wankele net herstelde Dries…

“Weet je wat, ik rijd je wel even naar het dorp” zeg ik tegen Dries.

Even later zitten we samen in auto. Ik parkeer bij de banketbakker op de parkeerplaats.

“Tot zo!”

Ferm stapt Dries de Dorpsstraat in en doet zelfstandig zijn inkopen. Niet veel later is hij terug. In de schemering ziet Dries niet dat ik een plaatsje ben opgeschoven op de parkeerplaats.

Voor ik het in de gaten heb, passeert Dries mijn auto. Hij stapt in bij de bestuurder in de auto naast mij. Het duurt een paar tellen voor Dries in de gaten heeft, dat hij mis zit. Hij excuseert zich en ziet mij dan staan. Samen rijden we terug.

Thuis gekomen vertelt hij Johanna in geuren en kleuren over zijn avontuur. Met een glimlach neem ik voor vandaag afscheid van Johanna en Dries.

Of ik vandaag fysiotherapeutisch de beste zorg heb geleverd betwijfel ik. Maar de wereld van Dries en Johanna is weer een beetje groter, de boodschappen zijn veilig binnen en Dries heeft een nieuw verhaal te vertellen! Toch weer zorg met impact.