Robin
Deze week een column van Karin Volkers in de Verhalenpoli – online – . Zij schrijft over regie over je eigen leven. Hoe ziet dat eruit in de toekomst? Wat doet dat met ons? En. Nemen we niet stiekem niet nu al regie over van mensen? Lees het in ‘Robin’.
Ω
Robin
De technologische ontwikkelingen zijn geweldig, maar soms krijg ik wel eens rillingen van angst. Angst voor de toekomst, waarin wij zijn ingehaald door Artificial Intelligence. In deze toekomst regeren zelflerende robots over ons leven. Is deze angst terecht of niet?
Begin 2019 las ik een artikel over een test van redacteurs. Eén anonieme proefpersoon kreeg een ongebruikte Smartphone met een nieuw Google-account voor 1 week in bruikleen. Met de Google data van 1 week, wisten onderzoekers binnen 1 uur al te achterhalen wie deze proefpersoon was, waar ze woonde en werkte. Hoe ze eruit zag en wat ze die week had gedaan.
Ik schrok hier echt van! Uit privacy overwegingen plaats ik weinig op Social media, maar ik Google heel veel. Wat kan een gek nu al van en over mij te weten komen? En ik denk verder….hoe is dit over 30 jaar?
Over 30 jaar heb ik een zelflerend robotmaatje Robin. Hij is mijn hulp, mijn geheugen, mijn kok en mijn chauffeur. Hij weet hoe ik heb geslapen, wat ik denk en hoe ik me voel die dag. Hij is er dag en nacht voor mij. Mijn favoriete ontbijt met verse koffie staat altijd klaar, zodra ik opsta. De boodschappen zijn in huis, voordat ik er zelf aan heb gedacht. Het huis is elke morgen schoon en opgeruimd. Iedereen heeft in 2050 zo’n maatje. Ik kan niet wachten tot het zover is…
Er komen echter wat barstjes in mijn droom. Ik ben afhankelijk geworden van Robin. Ik kan niet meer zonder hem. De maatschappij is te complex geworden voor mij. Alleen dankzij Robin kan ik, net als alle andere mensen, functioneren in de maatschappij. Hij is mij voorbij gestreefd. Elk jaar, iedere maand, zelfs elke minuut word ik verstandelijk beperkter vergeleken met Robin en zijn zelflerende robotmaatjes.
De droom wordt steeds meer een nachtmerrie en ik begin te zweten van angst. Angst voor de toekomst, waarin ik niets meer snap van wat er om mij heen gebeurt. Robin verwerkt 100 triljard data per seconde en handelt op basis van deze data. Voor hem is het simpel en logisch. Ik moet erop vertrouwen dat wat hij mij vertelt en adviseert klopt. Hij denkt vóór mij.
Ik verlies zeggenschap over mijn leven. Hij bepaalt wat ik wanneer eet, want hij kent mijn bloedwaardes en weet dus waar ik wanneer ‘behoefte’ aan heb. Maar wat als IK zin in heb in chocola en Robin weet dat dat niet goed voor mij is? Heb ik nog regie op mijn eigen leven in 2050? Ik krijg een heel naar en beklemmend gevoel, terwijl Robin het beste met mij voor heeft, toch?
Is dit ook hoe mensen met een verstandelijke beperking zich anno 2020 voelen? Als we ze naar bed brengen om 21:30 uur, omdat de avonddienst om 22 uur is afgelopen en niet omdat ze moe zijn en naar bed willen. Als wij beslissen dat ze helemaal geen koekjes meer mogen eten, omdat dat ongezond is. Dat ze maximaal 1 uur per dag mogen gamen, omdat langer niet goed voor hen is? Vragen we wel vaak genoeg wat zij zelf willen en belangrijk vinden? Zeggenschap over je eigen leven is heel belangrijk!
