Twee werelden

Wilfred van der Maas ging als fysiotherapeut aan het werk in woonzorgcentrum Brinkhoven in Heerde. Hij zag met eigen ogen welke impact het Corona virus had op het dagelijks leven daar. Hij beschrijft zijn eigen gevoel in het verhaal ‘Twee werelden’. 

 

 

 

Twee werelden

‘Wil jij onze zorg op Brinkhoven weer gaan opstarten?’

Ik hoef niet lang na te denken.

‘Tuurlijk! Graag zelfs’, is mijn antwoord.

Ik ben blij dat ik als fysiotherapeut, na vijf weken, weer een steentje kan bijdragen aan de zorg voor ouderen in Heerde. Wel in de vuurlinie, realiseer ik me.

In de coronacrisis is Brinkhoven namelijk hard getroffen. Ruim een derde van de bewoners heeft de crisis niet overleefd. Voor mij klinkt dat nog steeds onwerkelijk. Ook veel zorgmedewerkers zijn ziek of ziek geweest. De media is veelvuldig naar Heerde afgereisd en inmiddels gaan veel verhalen over de gebeurtenissen in dit zorgcentrum.

Ik ben al eerder voor mijn werk in verpleeghuizen en woonzorgcentra geweest. Nu is het anders. Ik moet nadenken over persoonlijke bescherming en heb rekening te houden met veel maatregelen om het virus in te dammen. Ik lees me in en laat me voorlichten over de protocollen die gelden in het huis.

Het is zo ver. Ik druk met mijn handschoen aan op de bel. De schuifdeur opent. Ik stap een ‘nieuwe wereld’ binnen. Even denk ik op een filmset te zijn beland. Iedereen loopt met mondmaskers op en handschoenen aan. Het is een wereld waar verplegend personeel van defensie rondloopt in hun uniform. Een wereld waar het bord met aanwezige en afwezige bewoners laat zien hoeveel schade het genadeloze virus heeft aangericht: alle overleden bewoners staan halverwege het bord, als teken van hun recente overlijden.

Een wereld waar bewoners van Brinkhoven onzichtbaar zijn. Alle gangen zijn leeg en het restaurant is stil.

Als ik verder loop, kom ik op een huiskamer van een afdeling. Ook hier is niemand. De tafel in het midden van de kamer is gevuld met rouwkaarten. Soms met een foto, soms met alleen tekst.

Ik voel de impact van het virus en de grote rol van verlies. Een deel van het huis is ter ziele besef ik mij.

Maar door het verdriet, door het verlies heen voel ik hoop. Hoop en kracht van al het personeel om door te gaan voor de mensen!

Veel bewoners worden hoorbaar aangemoedigd als ze weer op de gang verschijnen met hun rollator. Een zacht applaus klinkt als ik met een van de bewoners in de loopbrug weer wat stappen maak!

Het starten van onze zorg zorgt voor beweging. Het op de been helpen van de mensen zorgt voor perspectief.

Een wereld na dit dal van de crisis tekent zich af in de verte. We gaan vooruit!

Moe van alle indrukken rijd ik naar huis. Verwonderd kijk ik terug op de twee werelden van vandaag: de wereld met beelden rondom de grote verliezen hebben me diep geraakt, de wereld met hoop geeft me juist steun om te starten met een nieuw begin.