‘De Verhalenpoli’ -online- 

Een nieuwe week, een nieuw verhaal in ‘De Verhalenpoli’-online-. Dit keer een verhaal van Wilfred van der Maas over de kracht van het levensverhaal van iemand kennen. Veel leesplezier met ‘Insluiper’.

 

 

Insluiper

“Goedemorgen! Dát is lang geleden zeg!”, zegt Petra.

Zij is wijkverpleegkundige en ik kom haar vaker tegen bij mijn huisbezoeken. Petra drukt op de bel, een paar tellen later gaat de portiekdeur open. Samen lopen we het portaal van de flat binnen.

Op de eerste verdieping loopt zij naar links en ik ga rechtsaf.

“Nou tot ziens, veel werkplezier vandaag”, hoor ik haar zeggen.

Ik loop door naar nummer 104 en bel aan. Een halve minuut later gaat de deur open. Een gespannen gezicht kijkt mij aan.

‘Hoe komt u binnen?’

Van geen kwaad bewust leg ik uit dat ik Petra tegenkwam en dat we samen naar binnen zijn gegaan. De schrik op het gezicht blijft, mevrouw van der Heiden draait zich om en loopt voor me uit de woonkamer in.

Ze ploft neer in haar vaste stoel aan de eettafel. Ik ga bij haar zitten. Ik voel een ongemakkelijke stilte. Dan zie ik tranen in haar ogen. Ze lijkt wel angstig.

Het blijft stil. Waar is de sterke dame van 94, die haar eigen boontjes dopt en overal over mee kan praten gebleven? Moet ik ernaar vragen? Ik twijfel.

Dan komt haar verhaal.

Een paar weken geleden is zij overvallen door een insluiper. Er werd aangebeld, mevrouw deed open en de man aan de deur begon gelijk. Een zielig verhaal over collectegeld. Een paar minuten later was mevrouw haar portemonnee en een hand vol sieraden kwijt. Dat was niet eens het ergste.

Door deze daad komen nu dagelijks herinneringen naar boven bij haar. Gebeurtenissen die een diep spoor hebben getrokken in de jeugd van mevrouw. Vooral verhalen uit de oorlog. Maar ook het overlijden van haar man en een van haar kinderen houden haar weer elke nacht wakker.

‘Daarom schrok ik zo van jou’, vertelt mevrouw.

Ik voel de warmte naar mijn gezicht stijgen en voel aan mijn wangen. Wat voor mij vanzelfsprekend leek, is voor mevrouw een onwelkome verrassing gebleken.

Ik realiseer me meer dan eens hoe belangrijk het kennen van de levensloop van mijn patiënten is. Het verhaal van het leven met intens verdriet, wijze lessen, maar vooral ook de momenten van vreugde en plezier. Kennen we onze patiënten echt? Hebben we oog voor hun verhaal en geschiedenis? Maken we hier bewust voldoende tijd voor? Ik ben weer wakker geschud!