Deze week een verhalende casus over verdriet, dementie, familie en pijnlijke keuzes. Wat zou jij doen? Lees het verhaal ‘Meneer Jansen en laat weten wat jij zou doen!

Ω

Meneer Jansen

Bij meneer Janssen is twee jaar geleden dementie vastgesteld. Vier jaar geleden is het eigenlijk begonnen. Zijn werk als boekhouder ging steeds moeizamer en daarom is hij drie jaar geleden met vervroegd pensioen gegaan. Daarna werd hij steeds vergeetachtiger, vertoonde ontremd gedrag met eten en draaide zijn dag- en nachtritme om.

Vorig jaar waren meneer en mevrouw Janssen vijfendertig jaar getrouwd, maar ze hebben het niet gevierd. Mevrouw zag dit niet zitten. Ze zorgt eigenlijk al vier jaar voor haar man en sinds een jaar of twee is dat dag en nacht. Ze omschrijft haar man af en toe als een groot kind. Nu ze bijna dag en nacht bij elkaar zijn, kan ze hem soms wel achter het behang plakken.

Marieke, de dochter van meneer en mevrouw, heeft ingegrepen. Ze zag haar moeder worstelen en vond de situatie zelfs gevaarlijk worden. Haar vader spookte ’s nachts door huis en hij is zelfs twee keer door de politie thuis gebracht.

Op haar initiatief is haar vader medisch onderzocht en ook heeft ze de knuppel in het hoenderhok gegooid. Dit door tegen de huisarts te zeggen dat thuis wonen voor vader niet meer ging. Het is haar niet in dank afgenomen door haar moeder en haar broer. Haar moeder voelt het als persoonlijk falen dat haar man nu gaat verhuizen. Haar broer vindt het vernederend dat zijn vader nu achter gesloten deuren komt te zitten.

Mevrouw Janssen heeft de hele dag vragen in haar hoofd. Heb ik het dan niet goed gedaan? En waar komt hij hier terecht? Hij is pas 64. Dan hoor je toch niet op een gesloten afdeling te wonen? Mag ik straks mijn man nog zelf douchen? Hij mag toch nog wel buiten wandelen?

Nachten heeft ze niet geslapen. Twee weken geleden hoorde ze dat de verhuizing door zou gaan. Sindsdien deed ze geen oog meer dicht. Flauw gezegd, ze nam het ritme van haar man over. ‘s Nachts lag ze wakker en te piekeren. Overdag had ze weinig energie en kwam er niks meer uit haar handen.

Ook van de gesprekken met de huisarts, casemanager en thuiszorg kan ze zich niet veel meer herinneren. Ook hebben ze met haar al gesproken over een digitaal dossier, maar daar weet ze niet veel meer van.

Ze weet zeker dat haar man niet wil verhuizen. Hij zegt het misschien niet, maar hij is gehecht aan hun eigen huis en zijn tuin. Marieke kijkt er anders naar. Zij vraagt zich af of haar vader überhaupt nog in de gaten heeft waar hij woont of komt te wonen. De huisarts liet zijn oordeel hierover in het midden.

Nu is het zover. Vanochtend is Marieke naar haar ouders gegaan en heeft ze hen opgehaald. Zwijgend zijn ze naar het verpleeghuis gereden. Vandaag is de kennismaking. Daar hebben ze zelf om gevraagd en volgende week gaat haar man dan echt verhuizen.

De afgelopen weken hebben ze contact gehad met verschillende professionals. De casemanager die ze al een jaar hebben is langs geweest. De huisarts heeft nog met hen gesproken en ook is de thuiszorg langs geweest. Meneer ging ook sinds een half jaar een dag in de week naar een dagbesteding. Daar hebben ze al afscheid genomen.

Ze hebben bewust gekozen voor dit verpleeghuis, want de locatie vinden ze mooi en de groene omgeving is iets waar meneer zich thuis kan voelen. Hij is gek op de natuur en heeft altijd graag gewandeld in de natuur. Ook heeft mevrouw Janssen hoge verwachtingen van de medewerkers en wil ze graag meehelpen in de zorg voor haar man. Een paar keer per week haar man zelf douchen moet toch zeker kunnen.
Als ze het terrein op komen lopen is mevrouw Janssen in tranen. Meneer Janssen snapt er niks van. Waarom is ze nou verdrietig? Als ze bij de ingang komen staat Anja al op hun te wachten. Zal dit het nieuwe thuis worden voor meneer Janssen?